Een taxi van het hotel naar Amman City, Rainbow Street om exact te zijn, kost 3 JOD, Jordaanse Dinar. Daar kunnen we de 12 kilometer niet te voet voor doen. In Rainbow Street serveren ze volgens de boekskes de beste falafel. We snuiven de sfeer op in een lokaal theehuis, de meesten met een shisha erbij. Het is een moslimland, dus bier of wijn vind je hier moeilijk, alleen in de betere hotels (en in de liquor store in Aqaba). In Sofra, een gezellig restaurant, zit het stampvol. ‘Een half uurtje wachten’ maakt de barman ons duidelijk. Als de beroemde falafeltent streetfood blijkt, kiezen we toch voor dit restaurantje. We wachten wel.
En niet met spijt! Aubergines met yoghurt, hapjes met kaas, flat bread, homemade humus en een muntsapje… met een volle maag trekken we terug naar het hotel. Zo gezegd zo gedaan. We hadden gelezen dat je moet eisen dat de taxichauffeur de meter opzet, dus de eerste die dat niet wilde doen, lieten we al links liggen. Hij roept ons nog wel na als hij merkt dat we echt vastberaden zijn, maar we doen alsof we dat niet horen. Een straat verder stappen we in een taxi die ons mét meter naar Amman International Hotel zou brengen. Missie geslaagd! We zijn immers al ervaren reizigers, en laten ons niet zomaar uit ons loot slaan.
Even later…
We zitten al langer in de auto dan tijdens de heenrit, en herkennen nu helemaal niets meer rondom ons. De chauffeur kent ook geen Engels, het enige dat hij kent is ‘yes yes’, het antwoord op de vraag of hij ons hotel wel weet zijn. We hebben anders wel een naamkaartje van het hotel, en aan de achterkant staat in het Arabisch de plaatsbeschrijving. Als hij het kaartje op zijn kop begint te draaien, word ik zenuwachtig.
Nog even later…
‘are you sure you know the way?’ ‘yes yes’…. De meter staat ondertussen op 16 JOD en ik verlies mijn geduld. Uit gebrek aan kennis van de Arabische taal begin ik toch maar in t Engels mijn gedacht te zeggen, eigenlijk goed wetende dat hij er toch niets van verstaat. ‘stop the car’ dat lukt dan weer wel. Staan we dus 45 minuten na vertrek aan de andere kant van de stad, 5 JOD armer en nog niet bekan in de buurt van ons hotel blijkt.
De jongen van de viswinkel is vriendelijk, en probeert ons in zijn beste Engels te helpen. Hij gaat voor ons een taxi regelen. Voor 3 JOD, van hier naar hotel Amman International. Denken we. Nog 25 minuten verder staan we bijna terug aan Rainbow Street… ons geduld wordt echt op de proef gesteld. Volgens de website bestaat het hotel anders al 35 jaar…
De chauffeur weet niet beter dan te stoppen bij een ander hotel, en de weg te vragen, zo blijkt achteraf. Wij ondergaan het gewoon. Ook als de parkeerwachter in de auto stapt en de auto een paar meter verder rijdt; we staan in de weg. ‘I’m the parking guy’ zegt hij als hij onze blik opvangt.
Nog 25 minuten later…
Rijden we eindelijk de straat in van ons hotel! Eind goed al goed!
Als we de laatste dag wachten op de taxi om ons een laatste rit te gunnen naar de luchthaven, is het academisch kwartiertje voorbij als we toch maar vragen aan de receptie om te bellen naar de organisatie. Ze vinden het hotel misschien niet, lachen we. ’t Zou niet de eerste zijn!
The Kameleon Trail 