Als ’t kind maar ne naam heeft

Noem het deconnecteren, onthaasten, vertragen of ontstressen…of gewoon vakantie?

Een weekje connectie maken met het bos, en niet met de wifi, ’t is eens wat anders.
En of doet het me goed! Ik heb al heimwee nog voor ik terug naar huis vertrek!
Ik heb echt wel iets van band met de natuur, zelfs al woon ik in het centrum van de stad.

Deze keer hadden we een huisje gezocht, midden in het bos en waar we zelf konden kokkerellen. De hond was mee, dus een hotel is dan al minder evident. En een week buffetten… been there, done that!

Na uren surfen op het net komen we terecht op Kölliger Muhle, in Köllig, Duitsland.
Niet te ver met de auto en toch ver weg van huis. En, dat er een ezel staat, en ook geiten, en dat vlakbij een rivier, maakt dat we onze keuze snel gemaakt hebben.

ons hans en grietje huis

het magische bos

gezelligheid troef!

de ezel des huizes

We zitten midden in het bos, dus we moeten niet ver van ons huisje lopen voor we niets of niemand meer zien of tegenkomen. Een wandelkaart hebben we niet maar ah, we gaan ook maar gewoon een rondje lopen. Een paar uur later lopen we nog door het bos, en hebben we geen idee waar we zijn, en hoe we terug moeten. Net als Hans en Grietje in het bos. Zonder broodkruimels.
De volgende dag doen we, ondanks dat het niet de bedoeling was, net hetzelfde. Alleen word ik er nu echt ongemakkelijk van. We moeten spaarzaam zijn met ons water, want t is bijna op, en we zijn echt verdwaald! We volgen een bordje ‘Eifelverein’ en ook ‘Monreal’, maar dit gaat eigenlijk overal en nergens naartoe. Dorie, ook geen wifi in het bos! Zelfs geen connectie om iemand te bellen! En het bos zegt ook niks. Zo klein dat we zijn als mensje in vergelijk met de krachten van de natuur. Hoe ironisch eigenlijk, dat connectie maken met het bos!

een bieke aan t werk

vlinders! overal!

Is dat nu avontuur? Of eerder uit je comfortzone treden? Verdwalen in het bos lijkt zo sprookjesachtig, en toch wat beangstigend. Blijkt trouwens dat de steen met ‘Monreal’ op een teken is van de bedevaartsroute die daar loopt, een stukje camino op weg naar Santiago de Compostella. En Eifelverein is daar overal, dat is geen wandelpad in een rondje. Uiteindelijk moet je altijd terug van waar je komt. De broodkruimels volgen.

Reynaert aan het werk 🙂

en dan uitrusten!

De vraag is altijd maar hoeveel tijd je nodig hebt om volledig te deconnecteren. Zelfs zonder wifi. Want na een weekje zit onze onthaasttijd erop. En gaan we terug connecteren. Met wifi. Met het dagelijkse leven en de daarbij horende sleur. En wat gaat dat verrassend gemakkelijk! Op dus naar de volgende bestemming! Of, verder zoeken naar dé oplossing om thuis tijdens werk en alle onvermijdelijke verplichtingen daarbij makkelijker de knop eens te kunnen omdraaien. Blijft een uitdaging.