De Cargo-mix.

Oké, deze recensie wordt nog wat meer gekleurd dan anders, want het is niemand minder dan mijn eigen mama die dit boek heeft geschreven! Eerlijk gezegd ben ik wat jaloers, want nu is ze me verdorie nog voor; uiteindelijk is het uitgeven van een boek ook mijn grote droom. Maar hey mama, het is je van harte gegund! Great job!

Wat kan ik jullie over de schrijfster vertellen? Ze is gepassioneerd. Dan vooral in mensen en hun verhalen. Het zou niet de eerste keer zijn dat volledig onbekende mensen haar op de bus hun meest persoonlijke verhaal vertellen. Ook op reis slaat ze graag met iedereen een praatje. En weet je, dit vermindert niet met de leeftijd, dan wel integendeel. Ze kan honderduit praten over de verschillende interesses die ze heeft. Van line dance tot wat ze uit de bibliotheek haalt, van de leesgroep tot de les ‘hoe werk ik met een tablet’, en van de receptie van de Open Universiteit (waar ze cultuurwetenschappen volgde) tot wat ze leert tijdens de lessen filosofie op de Open School.

De laatste tijd gaat het vooral over haar boek dat ze geschreven heeft. De Cargo-mix. Dat het een misdaadroman is, en misschien toch geen thriller, ondanks dat het boek begint met een moord. Dat ze nu lid is van de Vereniging van Vlaamse Misdaadauteurs. En dat haar boek nu in de archieven ligt in Brussel. Want dat moet blijkbaar.

Maar goed, over wat gaat het boek? Hoofdpersonages zijn Robert en Gladys. Ze maken de oversteek op een cargoschip naar de Caraïben. En op dat schip gebeurt uiteraard iets. Een link met de moord in het eerste hoofdstuk vind je niet direct, maar wordt op het einde bij de ontknoping wel duidelijk! Dat ons mama deze oversteek ook echt heeft gedaan, lees je in de details; hoe het er aan boord van zo’n schip aan toe gaat, dat kan je zo niet omschrijven als leek! Een vlotte verhaallijn, waardoor je je makkelijk door deze bijna tweehonderd pagina’s leest. Soms sta je stil bij een bijna poëtische zinsbouw, zoals één van mijn favoriete zinnen uit het boek; ik heb trouwens toen gevraagd of ik dat niet mocht gebruiken in één van mijn blogs, maar goed, ’t is een zin van ons mama, dus zal ik haar citeren:

“Ze liet in de Quellinstraat een spoor vragen op de straatstenen achter, waarop die keien ook geen antwoord wisten.”

Zo signeert ze trouwens nog mijn boek:

Aan mijn dochter Sandra,
Met liefde gegeven omdat je me niet zou vergeten.

Daar had je nu geen boek voor moeten schrijven mama!  😊
Veel succes met je volgende boek trouwens!