Mijn frank had eigenlijk al moeten vallen op het vliegtuig. We moesten wachten op de vlucht vanuit Manchester, aangezien zij het grootste deel van onze passagiers waren richting Porto. Toen zag ik het nog niet aan hun uiterlijk. Allemaal jonge (en minder jonge) mannen stapten op. Toen nog met niet zo heel veel lawaai. Ik denk echt dat ik de enige vrouw aan boord was.
De brochures beloven ons een betoverende vallei, een als Werelderfgoed erkend cultuurlandschap, makkelijk te ontdekken met de auto. De Douro-vallei bezoek je best vanuit verschillende Quintas midden in de natuur, wel telkens ver weg van alles. Spijtig ook wel kouder dan verwacht, en nat. De locals benoemen het klimaat hier als ‘9 maanden winter, en dan 3 maanden hel’. Dat had ik nergens in een boekske gelezen. Maar goed, dat kan onze vakantiepret niet bederven, we zoeken een restaurantje in de buurt, drinken lokale wijn en pizza met champignons uit blik. Gelukkig is de wijn lekker, én goedkoop. Het kan erger.
Geen weer om in de tuin te hangen, dus dan maar op stap. We rijden naar Pinhel, richting de grens met Spanje, en bezoeken het kasteel van Rodrigo. Allemaal kleine dorpjes, veel fruitbomen, valleien met druiven voor alle Porto die ze hier maken, en veel bochtenwerk met onze Clio! Hoe dichter bij de grens, hoe meer het landschap verandert van druiven naar olijven, fruitbomen worden naaldbomen. De dag vliegt voorbij. Het is hier prachtig, en achter elke bocht kan de zon je ineens verbazen. Het weer is hier even wisselvallig als afwisselend.
We kunnen natuurlijk Porto niet overslaan tijdens onze trip. En met een voorspelling van 100% regen, kunnen we maar beter een portohuis bezoeken. Calem. Nog nooit van gehoord, maar lekker! Terwijl wij lunchen (echt hele lekkere vis, Porto is echt culinair!), raast storm Michael over Porto. Mensen wordt gevraagd om binnen te blijven. Tegen de namiddag is het ergste voorbij, en trekken we de stad in. En weer of geen weer, hier zie ik het, de eerste blote Engelse lijven. Wist ik veel dat het UEFA Nations League was. Engeland, Zwitserland en Nederland, allemaal goed vertegenwoordigd hier. Geeft het charmante stadje Porto toch een andere dimensie, zo met al de plastieken bekers, geroep en vals zingen, en goed bewapende politie die op het punt staat om in te grijpen.
Als we de oude hoofdstad van Portugal bezoeken, komen we ze helaas weer tegen. Wist ik veel dat Engeland en Zwitserland net vandaag voor de 3e plaats spelen in Guimaraes. Winkels zijn toe, overal kraampjes met, jawel, plastieken bekers. Het contrast kon niet groter zijn toen een net getrouwd koppel de kerk uitkwam, en op het plein begroet werd door zatte Engelsen in jawel, bloot bovenlijf.
Op zoek naar een ander pareltje. Van Peneda naar het nationaal park Geres. En dan naar Ponte de Lima, een oude brug uit het tijdperk van de Romeinen. Je komt hier trouwens voorbij als je de route Santiago de Compostela loopt. Een markt, een gezellige drukte, een harmonie die speelt. Geen voetbal vandaag, maar een feestdag. Lucky us!
En ja, Portugal is gewonnen.
The Kameleon Trail 