De hemel verslinden

Ik had nog niets gelezen van deze auteur, al ken ik hem wel. ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ staat al lang op mijn verlanglijstje, maar ik heb hem nog niet gekocht. Toen ik op laatst in de boekhandel aan ’t snollen was, kwam ik zijn meest recente roman tegen, ‘De hemel verslinden’, en die kon ik niet laten liggen. Tijd dat ik deze auteur leer kennen!

En, resultaat, ik ben fan van Paolo Giordano. Wat een boek. Hij beschrijft zijn personages op zo’n manier dat ze echt tot leven komen. Hoe gebeurtenissen in je jeugd ervoor kunnen zorgen dat je trauma’s hebt op latere leeftijd. Een verhaal over wat een vakantielief kan betekenen in je leven. Ik ben er, als startend schrijver, meer en meer van overtuigd dat je je hoofdpersonages goed, zelfs heel goed moet kennen, om dit zo te kunnen neerschrijven. Ik begin alvast met biografieën over mijn personages!

Maar goed, terug over ‘de hemel verslinden’. Het verhaal speelt zich af met op de achtergrond het mooie Italië, met zijn vele olijfbomen en de typische Italiaanse zon. In het begin van het verhaal vond ik het iets te katholiek; het vele bidden kwam voor mij wat op de voorgrond te staan. Later in het verhaal blijkt dit niet voor niets, hoe jongeren geloven, hun geloof verliezen, en hier uiteindelijk toch op latere leeftijd betekenis aan geven.

Teresa komt uit de stad naar het platteland om de warme zomers door te brengen, en daar leert ze Nicola, Tommaso en Bern kennen. De drie jongens zullen haar leven veranderen en voor altijd tekenen. Na 459 pagina’s veeg ik een traan weg. Teresa en de boys zullen nog lang nazinderen in mijn geheugen, alsof ik ze zelf gekend heb.

Kortom, een aanrader!