Tijd is een illusie. Eigenlijk is er maar één moment, en dat is het Nu. Al leven veel mensen, zoals ik ook, meer in het verleden en in de toekomst. Daarover schreef Eckart Tolle een boek: ‘De Kracht van het Nu’. Een gids voor een bewust en gelukkig leven.
De druk die ik heb van het boek, de 36e ondertussen, geeft aan de hand van vraag en antwoord uitleg bij de weg naar meer bewustzijn, en meer verlichting. En al denk ik daar wel over na, het wordt voor mij toch ook een beetje zweverig. Dat is volgens de schrijver echter het probleem, we leven teveel in ons hoofd, en we worden ons denken. Al de ‘wat als’ en de ‘stel dat’ vragen. Het Zijn, waar we naar op zoek gaan, is niet te begrijpen door het verstand. Misschien ben ik er nog niet klaar voor.
Wat ik wel begrijp, is het verschil tussen Chronos en Kairos tijd, waar een vriend me laatst op wees. We hebben veel Chronos tijd, onze klok geeft dit aan, en we rushen ons vanaf we opstaan van de ene bestemming naar de andere hobby, om nog op tijd thuis te geraken om op een redelijk uur te kunnen eten. De ratrace. Geen ontkomen aan. Geen tijd voor creativiteit en bezinning, tenzij we daar bewust tijd voor maken. De Kairos tijd daarentegen is onze innerlijke tijdsbeleving. Wanneer adem je nog eens spontaan in en uit en geniet gewoon van het moment? Daar raakt deze theorie aan wat Eckart Tolle ons wil zeggen, Kairos tijd is het Nu.
Waar ik het mee eens ben, is dat alles begint bij bewustzijn. Niet gewoon na-apen en onbewust in het leven van vandaag staan. Kennis is ook van belang; weten wat verkeerd is en hier ook naar handelen. Het tweede niveau die de schrijver probeert aan te geven, me in een nieuwe bewustzijnstoestand te brengen, lukt niet. Maar ach, misschien is het zaadje naar meer verlichting geplant. Geduld en herhaling bieden misschien de oplossing. Maar voorlopig gaat het boek toch terug de kast in, op naar het volgende!
The Kameleon Trail 