Het zoutpad

Dit boek komt op korte tijd wel twee keer op mijn pad, dan moet ik het wel lezen. En, wat een boek! Ik was al van de eerste pagina’s ontroerd, en toen ik besefte dat het ook echt gebeurd is, wist ik, dit boek is een blijvertje.

Het lijkt op een moment in mijn leven te komen dat ik zelf zoekend ben. Niet wetend wat te doen. Welke richting wil ik uit? Misschien is het daarom dat het mij twee keer op korte tijd aangeraden wordt door vrienden. Tot daar wel de vergelijking met de schrijfster van het boek, Raynor Winn, die zonder huis komt te staan, blut, en haar man is nog ziek ook. En dus beslissen ze maar te gaan wandelen. 1000 km ver.

Wandelen is helend. Ik geef iedereen die bij mij in coaching komt de opdracht om naar buiten te gaan, naar het bos of het park, om paddenstoelen te tellen, geluiden van vogels te leren herkennen, of gewoon, stap voor stap de ene voet voor de andere te zetten. Het is bewezen dat je van wandelen beter slaapt, en het is gezond voor ons doorgaans zittend leven. Maar om dan efkes 1000 km te stappen met een rugzak met enkel erin wat er dan inpast -veel te weinig natuurlijk- en dan nog zonder geld, chapeau!

Het is ook geen evidente tocht, overal wildkamperen, en de eerste keer een kakje buiten doen blijft natuurlijk wel bij. De schrijfster neemt je mee langs het kustpad van Zuid-Engeland, met beschrijvingen alsof je er zelf loopt, door de prachtige wolkenmassa’s, de gure wind op je gezicht, en vel na vel dat je van je neus krabt tijdens de zonnige dagen. Welke mensen je tegenkomt op je pad met de vooroordelen die ze al dan niet hebben.

Het is een ontdekkingsreis. Hoe je ondanks verdriet en ellende toch je eigenwaarde kan behouden of terugvinden. Een ode aan de veerkracht die we allemaal hebben. Hoe we ons leven betekenis kunnen geven, als materiële zaken er niet meer toe doen. Hoe de natuur zo helend kan zijn. Inspirerend. Hoe het zo hard gaat over het proces, de weg ernaartoe, en niet het doel op zich.

Wat het boek voor mij heeft betekend? Het bewijs dat ik op de goede weg ben. Mijn eigen pad bewandelen, mijn eigen leven leiden, en niet het pad dat anderen voor mij uitstippelen. Ik doe mijn eigen goesting. Zonder rekening te houden met de vooroordelen. Dat doet de schrijfster immers ook niet.

Ik heb alvast het vervolg besteld, De wilde stilte, want ik wil meer van dit!