Het eiland van César Manrique

Ik kende hem niet toen ik vertrok. Maar uiteindelijk is het eiland niet zo groot, dus als je een auto huurt en begint rond te toeren, duurt het niet lang of je komt wel iets van hem tegen. Laten we dus wat meer over de man en zijn thuisland te weten komen. Welkom in Lanzarote.

Een eiland dat dor en droog is, door de vele vulkanen die serieus huisgehouden hebben. Er is geen dier te bespeuren. En net daar is de ‘Vallei van de Duizend Palmbomen’, ja, het huis van onze kunstenaar blijkt. Een combinatie van architectuur, schilderkunst en beeldhouwen. Hij wordt als bouwadviseur een beetje de baas van het land, zet zijn stempel op verschillende manieren neer. Zo is bijna geen gebouw hoger dan vier verdiepingen. Op de vele ronde punten vind je werken van hem terug. En hij ontwierp verschillende te bezoeken sites waar kunst met natuur verbonden is. Want daar gaat het hem allemaal over, Lanzarote in zijn eenvoud en natuurlijkheid behouden, en niet laten overspoelen door massatoerisme. Eerbied voor de natuur hebben. Heel Lanzarote is een kunstwerk op zich.

Er is een foundation opgericht in zijn vorige woning, gebouwd op een lavastroom. De natuur kan niet letterlijker in je woning binnenstromen. Hij woonde prachtig, dat moet gezegd. Volgens de foto’s en informatie een echte levensgenieter. Hij inspireert me.

We bezoeken meerdere trekpleisters op het eiland, en meestal heeft het wel iets met hem te maken. Zo ontwierp hij het restaurant in het Nationaal Park Timanfaya, waar je met een bus tussen de kraters van de vulkanen rijdt en ontdekt welke warme kracht de aarde daar nog steeds heeft. Het meest noordelijke punt van het eiland heeft Mirador Del Rio met een prachtig (maar winderig) uitzicht op het eilandje La Graciosa, en ook een gebouw dat ontworpen is door, jawel, onze kunstenaar. Vergeet de grotten niet, Jameos Del Agua, een extra rustgevende plek, en tevens een prachtig verwerkt decor.

Je zou daarbij vergeten dat er nog andere pareltjes geschiedenis geschreven hebben op Lanzarote, zoals José Saramago. Deze Portugese schrijver woonde en schreef de laatste jaren van zijn leven op het eiland, en zijn huis dat je mits reservatie en met een gids kan bezoeken, is zo de moeite. Er staat misschien wel de enige olijfboom die je op dit eiland kan vinden. Maar buiten dat, zijn bibliotheek is zo indrukwekkend! En, hij woonde al in Lanzarote toen hij de Nobelprijs in ontvangst mocht nemen, dus voor de locals hij is echt wel ‘one of the guys’.

En dat het noodlot soms toeslaat; twee weken voor deze twee briljante heren elkaar kunnen ontmoeten, komt César Manrique om het leven bij een auto-ongeluk. We zullen nooit weten wat had kunnen ontstaan als ze die geplande babbel wel hadden gehad. Zo jammer.

Dit maakt Lanzarote de moeite om eens te bezoeken: het mooie zomerweer als het bij ons nog winter is, lekkere tapas aan zee, en dan de hoeveelheid cultuur die je kan opsnuiven op dit kleine eilandje van de Canarische Eilanden. Zonder dat we allemaal tegelijk gaan dan; dat zou César Manrique niet gewild hebben. Amen.