Liefde tussen twee personen is vrij simpel en direct. Ale, het wordt toch moelijker als er een derde persoon in het spel komt. Gewoon verliefd zijn op iemand anders dan je partner is nog niet erg, er ontstaat pas een driehoeksverhouding als je met deze verboden liefde ook werkelijk iets doet. Dan kom je in de dramadriehoek terecht, want er is altijd een slachtoffer en een dader aan te duiden. Een echtgenote en een minnares. Of een minnaar.
Een andere complexe relatie is de moeder – dochter – kleindochter. En zeker als je met drie op stap gaat. Dit gebeurt bij Gracie. Haar dochter en kleindochter gaan mee naar Toscane. In het zeemzoete boek van Santa Montefiore ‘Onder de Italiaanse zon’ gaan ze samen leren koken in een prachtige omgeving. Stiekem gaat Gracie op zoek naar haar 40 jaar geleden verboden liefde.
Je moet het de schrijfster nageven, je leest zo in een ruk door het boek heen. Vlotte zinnen, een leuke verhaallijn, en als je het boek uitgelezen hebt, droom je zelf van een verboden liefde die je ooit in de verre toekomst kan gaan zoeken. Of niet, misschien vind je het wel heel zielig dat je de liefde van je leven pas terug ziet als je al oud en bijna versleten bent. Dat is perceptie. Wel fantastisch ook hoe in boeken alle plooien binnen een familie gladgestreken worden door een weekje Italië. En, ondertussen droom ik ook van Toscane.
Zie ik in diezelfde week op een dood moment de film ‘Letters to Juliet’, het had zo een verfilming kunnen zijn van het boek. Een verboden liefde van 50 jaar geleden, een mooie plaats in Italië, en ze zijn met drie. De ideale omstandigheden voor een beetje drama, en bakken zeemzoete liefde.
Santa Montefiore heeft al meer dan 20 boeken geschreven. Allemaal wat in dezelfde trend. Ik heb ze zeker nog niet allemaal gelezen, maar als ik er eentje zou aanraden, is het wel ‘Onder de Ombu boom’. Deze keer speelt het verhaal van de onmogelijke liefde zich af in Argentinië, waar de schrijfster ook een tijdje gewoond heeft. Dat verhaal, ook al heb ik het jaren geleden gelezen, heeft me geraakt, dat weet ik nog. Dus, als je nog een zomerboek zoekt…
Robert Langdon, het hoofdpersonage, is voor mij al hetzelfde dan Tom Hanks, die de rol in de verfilming van De Da Vinci Code speelt. Blijkbaar ook in Inferno. Ik vind de boeken van Dan Brown allemaal wel goed, maar deze vond ik nu (misschien door de moment) wel echt meeslepend. Een kanjer van bijna 500 pagina’s, maar ik deed er geen drie dagen over.
Het hoofdpersonage is Tabitha, die in de gevangenis zit, en eigenlijk niet goed weet waarom. Heeft ze echt zelf haar buurman vermoord? Ze is niet zeker. Een groot deel van het boek gaat trouwens over dit gevangenisleven en de bijhorende rechtbankzaak, chapeau hoe je dit zo kan omschrijven. Enkel, ik vond het plot een beetje teleurstellend. Waar je bij de andere boeken zelf mee de moordenaar gaat zoeken, en dan nog dikwijls op het verkeerde been gezet wordt, bleef ik hier toch wat op mijn honger zitten als aan het licht komt wie de dader is.
Ik nam er het boek ‘Word Optimist’ van Leo Bormans bij om wat concrete tips bij elkaar te zoeken. Een eerste zin die bij mij bleef hangen: ‘wij zijn goed in hebben, maar niet in zijn’. Tja, de consumptiemaatschappij heeft ons in haar greep; wij denken ons geluk te kopen met spulletjes. Een nieuwe jas of een grotere auto, en dan ga ik gelukkiger zijn. Not. Of alé, we denken dat voor een aantal weken. Het is misschien hét moment vandaag om wat te bezinnen, en je af te vragen welk leven je echt wil leven. Er komt immers een tijd na corona ook, en dan kan en mag je terug kiezen voor jezelf wat je wil doen of niet wil doen. Kies je echt terug bewust voor de ratrace?
Ik ben vóór positieve psychologie, en dit boek is er een voorbeeld van. Op een positieve manier tot verandering komen, niet door af te straffen wat niet mag. Blijven aanmoedigen; als coach geef je de tips, maar uiteindelijk is het uiteraard wel aan de persoon zelf ze op te pikken en er iets mee te doen.
Nu, toegegeven, ik ben nog nooit op Tomorrowland geweest, dus misschien ben ik niet genoeg gebeten door de magie. Mensen die er geweest zijn, vinden het allemaal de moeite, of je de muziek nu kan pruimen of niet. Het zijn de podia die het doen; zoveel fantasie! De kleuren! En zo groot!
De vraagtekenzaaier. Het 60e boek van Mark Eyskens en het derde boek dat ik van hem lees, na ‘Wat ligt er ten noorden van de Noordpool?’ 
The Kameleon Trail 