en geraak vlot waar je moet zijn…

Toeval wil dat ik op maandag bij een klant werk in Deurne, dus vanuit Hoboken, dat moet haalbaar zijn zonder auto!

De eerste pech is al dat ze met werken starten op de Herentalsebaan, waardoor mijn toch wel favoriete vervoermiddel als het op openbaar vervoer aankomt, de tram, niet meer rijdt tot waar ik moet zijn.
Uit gebrek aan een elektrische step, dan maar de bus. Nummer 33, rijdt van Hoboken naar Ekeren, langs Wilrijk, Antwerpen, terug Wilrijk, Berchem, Mortsel, terug Berchem, Borgerhout en dan Deurne! Slik.
Mijn eerste mobiele maandag (toen nog niet geregistreerd als mobielemaandagmaagd op de site) ervaring is in de paasvakantie, en dus valt het mee. Je zit wel een uurtje op de bus te schudden en te schokken…zoveel kleine straatjes en ronde punten!
Mijn voorkeur blijft toch de tram; maar goed, ik geraak zonder kleerscheuren naar en van het werk.

16 april. Eerste schooldag. Vol goeie moed wandel ik de 332 meter naar de bushalte. De bus is mooi op tijd. En de bus zit overvol. We staan met twee personen te wachten, dat moet nog net lukken. Dat denken die 5 mensen aan de volgende bushalte ook… ik kan me amper vasthouden. ik sta geplet tussen de mensen en de deur. Een klein kind staat voor mij, maar staat eigenlijk meer op mij dan tegen mij. Ik houd me toch, met mijn hand met gebroken vingers, vast aan de reling van de voordeur. Een vrouw zet ineens haar hand op het mijne… auch! Ik, en een 8tal anderen, hinderen de chauffeur om te kijken in de spiegel. Hij geraakt wat geërgerd, want bij de volgende halte moet hij een vrouw met een winkeltrolley teleurstellen, ze kan er echt niet meer bij. Hij roept nog om door te schuiven, maar er valt echter weinig door te schuiven…

Eindelijk, de meesten stappen hier af aan de school, eindelijk plaats! Bezweet en al een beetje over mijn toeren neem ik plaats op een bankje. Tot de chauffeur ergens in Borgerhout zijn bus aan de kant zet, en ons chauffeurloos laat zitten. De laatste kinderen die nog op de bus zitten zullen te laat komen op school, tot onvrede van de moeders. En ik kom te laat op het werk! Eenmaal op de Herentalsebaan moet ik nog over de werf lopen om bij mijn klant binnen te geraken. Alé, de werkdag kan beginnen!

Ik weiger nog op die bus 33 te stappen. Dat is geen plezier. Zelfs niet op mobiele maandag. dan ga ik nog liever met de auto. Krijg ik geen boekentas in mijn nek, geen vuile schoenen van vieze kinderzooltjes en mijn vingers gaan (hopelijk) sneller genezen.
Ik wandel de 1070 meter naar metro Zegel, en pak daar tram 10 naar huis.

23 april. Een nieuwe werkweek. Opnieuw een mobiele maandag. 356 meter naar de tramhalte. Tram 10 komt er net aan, mooi op tijd. Ok, het is druk, maar ik bemachtig wel een stoel. Ik moet een gast wel aanspreken omdat die af en toe zijn elleboog tegen mijn hoofd slaat (blijkbaar zonder het zelf te merken) maar als ik hem erop wijs zegt hij ‘sorry’ en het gebeurt ook (bijna) niet meer. 1070 meter wandelen van station zegel naar mijn klant. En, ik registreer me bij de 7340 andere mobiele maandagmensen op mobielemaandag.be. Ik ben nu een erkende mobielemaandagmens, ik heb een mobielemaandagmaagdbadge en een voetverkennerbadge.

En, die 2 km heb ik dan toch al in de benen, op mobiele maandag toch wat mobieler zijn, dan help ik niet alleen het verkeer wat meer in beweging te krijgen, maar ook mijn eigen lijf!

Tot daar. Ik ben al zo lang bezig om alle verschillende sites rond bloggen te bekijken dat mijn koudwatervrees alleen maar groter wordt. De moed zakt me in de schoenen en er staan tranen in mijn ogen. Want er zit nu echt niets anders meer op dan te beginnen schrijven… en dat durf ik precies niet.
Alle voorbereidingen zijn anders getroffen. Waar ga ik schrijven? Ik heb bij de uitverkoop van de meubels van het oud justitiepaleis in Antwerpen een parel van een bureau op de kop kunnen tikken (alé, als ik het bod hoorde dat ‘net’ onder mijn bod lag, heb ik toch ruim teveel betaald): een bureau uit de jaren 1850 met groen leer bovenaan, en het hout zelf is kerselaar, niet meer te vinden blijkbaar! Soit, je hoort me niet zagen, want het is een magisch bureau met een verhaal.
Via via hoorde ik over Jean. Die heeft vroeger nog in het justitiepaleis gewerkt. Hij kan me helpen met mijn nieuwe toekomstige rol als syndicus van ons blokje (waarover later ooit wel meer), dus we spreken eens af. En wat blijkt? 90% zeker dat de bureau ooit nog van hem geweest is. Want ja, er zit een schuif in het midden! Je kan met twee personen aan de bureau zitten, zo over mekaar, maar als je dat niet moet, zoals Jean, en zoals ik, kan je de achterkant gebruiken als barkast. Daar staat de whisky. Goed om weten!

Ik schrijf dus niet aan die ‘magische poepchique bureau met een verhaal’ maar wel aan mijn ander tafeltje. Een rond. Een afdankertje van mijn zus toen zij verhuisde en koos voor een grotere eettafel en ik dat kleine ronde tafeltje ‘tijdelijk’ ging gebruiken. Dat tijdelijk is dus ondertussen definitief. Zelfs voor mijn eerste blog. En dat terwijl die mooie bureau in de ruimte naast mij stof aan het pakken is. (en vlokken haar, van mijn bordercollie Reynaert alias vos)

Die ‘mega super bureau die niet meer te vinden is’ ging anders voor de nodige inspiratie zorgen. Al weet ik wel over wat ik allemaal mijn mening wil delen! Ik ben een globetrotter, dus heb al wel wat reisdagboeken in mijn kast staan voor reisblogs. Ik ben ook een eeuwige student, levenslang op weg naar die master levenslooppsychologie. Ik ben moeder van een 18-jarige dochter en heb een uitgesproken mening over ouderschap, ik ben freelancer en vrijwilliger, en, ik wil eigenlijk wat dingen vertellen over wat taboe onderwerpen. Just things in life. Daarnaast heb ik al wel wat ideeën om een boek te schrijven! Dat terwijl er amper een letter op papier staat. Maar dus, conclusie, wat ik wil schrijven, zit al wel in mijn hoofd.
Nu ik dit neerschrijf, vraag ik me eigenlijk af of ik ooit wel op publiceren ga durven klikken. Zo was het met mijn website ook Quest For Life ; ik had die achter de schermen al gemaakt, en durfde die maar niet online zetten. Tot iemand me er vriendelijk op wees dat mijn site niet ineens door 100 man gelezen zou worden. Neen, mijn site verdwijnt tussen de (honderd)duizenden anderen. Ik heb nu na 3 jaar nog altijd maar 100 likes op mijn facebookpagina (hoera, ondertussen toch al 100!) dus no stress. Zo’n vaart zal het wel niet lopen (al wil ik dat wel).
Genoeg geklaag! Ik probeer anderen te stimuleren om iets nieuws te proberen in 2018, dus dan geef ik graag het goede voorbeeld. Ik begin dus met bloggen en januari lijkt me de ideale maand om mijn eerste blog online te zetten. Ondertussen kijkt Reynaert me zielig aan, hij wil naar buiten. Hij wint, let’s go out! 😊
Dit is Reynaert: