Kuala Lumpur is een wereldstad in wording (lees het hier in mijn blog) maar ook de rest van Maleisië heeft heel wat te bieden! Een rondreis door een minder bekend Aziatisch land.

Wie wil er nu zijn verjaardag niet vieren in Malakka, UNESCO World Heritage Site? De dag beginnen met verse kokosnoot, spirelo potato met zout, gebakken banaan, watermeloen,… en verderzetten met buckets beer en groene curry’s. Streetfood rocks! Mjammie! De oudste tempel van de hindoes is hier in Malakka, daarnaast een Boeddhistische tempel, en daarnaast een moskee. En een kerk. ’s Avonds wordt het Disneyland voor volwassenen, met een cruise op de rivier, een night market en fietskes met lichtjes en met nog meer muziek dan op de cruise, en versiert met Hello Kitty. Misschien een beetje overdreven voor Unesco… (en voor ons ook).

En dan terug meer noordelijk het binnenland in langs de Cameron Highlands, het theegebied van Maleisië. We doen een tussenstop in Bidor, her en der gaat het verkeer hier ongelooflijk traag. En dan merk je dat ze hier nog niet veel toeristen gewoon zijn. In het lokale restaurant worden we aangestaard, en het is met handen en voeten uitleggen wat we willen en niet willen eten. Maar eenmaal dat gelukt is; heel lekker!

En dan de oudste jungle van de hele wereld opzoeken (echt waar), we trekken naar Taman Negara. Van groen naar groener en groenst. Wat een paradijs hier! De invloed van de Islam is voelbaar tot diep in the bush, vooral aan het feit dat er geen alcohol verkrijgbaar is in ons hotel. Er is een teambuilding bezig in een van de zalen van het hotel, en een aantal mannen maken dankbaar gebruik van het zwembad. Tot ik erin ga, dan is het net of er een virus vrijgelaten wordt in het water, zo snel zijn zij eruit. Goed, het zwembad voor mij alleen dan.

Hou de ramen dicht van je kamer, verwittigt het kamermeisje ons nog. Er zitten veel apen. Euh… nog niks te zien. Tot we na de wandeling terug in de kamer komen, en een stel makaken ons raam probeert te openen! Bangelijk! Alhoewel, zo dicht moeten ze nu ook niet komen. Maar wat een rijkdom en diversiteit in de jungle! Alles in een groter formaat dan dat wij thuis kennen.

En dan laat ik me toch overtuigen om een Lymphatic Drainage massage te laten doen. Slik. Dat doe ik dus nooit meer. Ik moest de masseuse in kwestie een paar keer met een gemeende ‘au’ tot de orde roepen, en de blauwe plekken hebben me nog dagenlang achtervolgd. Pijnlijk! Bleek ze tevens een Mystic Therapist te zijn, met wat voorspellingen voor mij. You will get rich by helping others. We’ll see.

De volgende stop is Batu Ferringhi op het schiereiland Penang. Bijnaam: Parel van de Oriënt, maar helaas met een zo vervuilde zee dat je er niet in mag zwemmen. Maar het is er wel prachtig en het kan heerlijk dienst doen voor mooie strandwandelingen. En, veel streetfood! Onderweg langs de kant van de weg veel aapjes. Die zitten er natuurlijk omdat er veel afval (en eten) uit de auto’s gegooid wordt; wanneer gaan we eens allemaal leren dat je wilde dieren beter geen eten geeft, zo nemen ze ook teveel risico’s met hun kleintjes naast de baan. Hier zitten ook wilde olifanten, die hebben we (helaas of gelukkig?) niet gezien.

Maleisië is een prachtig land, met nog veel mogelijkheden. (Nog) niet zo toeristisch als Thailand bijvoorbeeld, maar voor mij heeft dat net wel zijn charme.

Vroeger was ik altijd goed voorbereid voor ik op reis vertrok. Reisboeken, vanalles in aangeduid, en op weg! Zeker als ik naar een ver en vreemd land vertrek waar ik niet eerder was. Dat heb ik nu afgeleerd, ik laat de dingen gewoon op mij afkomen, veel leuker! Gewoon een startpakket: vlucht en 2 dagen hotel in de stad naar keuze. Uit het beetje dat ik gelezen heb over Maleisië, wil ik vooral de volgende dingen kunnen afvinken na deze reis:

(Thee)drunk worden;
Nippen aan een cocktail in een skylounge; (ok het is een koffie geworden, maar goed)
Tempel bezoeken;
Oudste jungle van de wereld bezoeken;
Pikant eten (streetfood).

En of het gelukt is!

Eerst de stad Kuala Lumpur, en dan met een huurauto het land door. Strak plan. De eerste verrassing komt al op de luchthaven, de chauffeur die ons naar het hotel in de stad brengt, stapt rechts in. Ok, dat wordt dus links rijden. De stad is nog volop in opbouw. Het is zeker nog geen Bangkok, maar heeft wel het potentieel ervan. Overal nog skyscrapers in aanbouw, ook aan de voetpaden moet nog gewerkt worden. Het is absoluut (nog) geen voetgangersstad! Maar de Petronas Twin Towers doen hun ding, dag en nacht, met licht en muziek! Onder de torens een van de meerdere shopping centra die de stad rijk is. En ze hebben een Chinatown. De Islam is hier goed vertegenwoordigd, al is het gematigd, laten we ons vertellen door een local, hij doet 5 keer per dag zijn ‘oefeningen’, en bier drinken mag, maar zat worden niet. Aan het aantal moskeeën en het bijhorende gezang uit de minaretten zal het niet liggen.

Er is één ding dat we niet willen overslaan nu we hier toch zijn. De Batu Caves. Dit is een hindoetempel, in een grot, iets buiten het centrum. Hier is nog jaarlijks een festival van Hindoes, die dan met haken door het blote vlees van hun rug -zelfkastijding noemt zoiets- de trap opstrompelen voor hun geloof. Sommigen hebben veel over voor hun goden denk ik dan. Verschillende kraampjes waar je fruit en andere lekkere dingen kan kopen om de aapjes uit de buurt te houden op de trap. Er zijn boven werken bezig aan de tempels, dus je mag altijd een emmertje mee naar boven sleuren! En ok, het gouden beeld is wel indrukwekkend (42 meter hoog) en het zicht op de trap, de aapjes en gewoon deel uitmaken van het geroesemoes van locals en toeristen is best boeiend, maar ik zou het nu toch geen topattractie noemen.

Het zit hier werkelijk vol makaken! Als je ze niets geeft, moet je opletten dat ze ook niet gewoon zelf iets pakken! Brillen, kleine tasjes, je kodak,…De stouterds hebben geleerd te pikken en dan te ruilen voor nootjes of bananen.

We lopen verloren op weg naar het autoverhuurbedrijf; zijn we eindelijk weg buiten de stad, moeten we terug de stad in want de bril ligt nog op het nachtkastje. En we hebben geen kaartje gekocht om de tol te betalen. Maar ok, alles kan opgelost worden.

En eenmaal buiten de stad ziet de wereld er ineens helemaal anders uit! Groen vooral! Dat kan je hier lezen in deel 2, de rondreis zelf.

De rit naar Phnom Penh gaat meestal over asfalt, maar ook regelmatig over zandpaden. Langs verschillende dorpen, met allemaal hun eigen lokale markt. De gewone zaken zoals (véél) vlees aan haken, veel groenten en fruit, maar ook bakken vol gefrituurde kakkerlakken, schorpioenen, spinnen en slangen. ’t Zijn tussendoortjes, voor bij de aperitief. Ik hou het dan maar bij chips. Ik schrik me een ongeluk als een vrouw met een levende (echt grote!) spin om me afkomt en hem op mijn lijf wil zetten. Van een verkooptruc gesproken. Ze zet hem dan maar op het hoofd van een jongen, die er amper van opkijkt. Ze moet met mij lachen. Als ik zie dat ze een plastieken zakje vast heeft met nog zo’n tiental lieverds, maak ik me toch maar uit de voeten.

In Phnom Penh is het een drukte van jewelste. Scooters, auto’s, fietsen en tuk-tuks… allemaal door elkaar. Een stadstoer staat op het programma. Alleen, het Chinees Nieuwjaar eist de meeste aandacht op. Jongemannen met volledige gespeende varkens lopen op en af naar de tempel. Het lijkt erop dat ze hun koteletten en eitjes bakken op de verschillende -door de temperatuur- warme stenen en beelden. Nee, het zijn offers. Ik kan niet nalaten te denken wat een verspilling dit is, en dat dieren hiervoor moeten sterven om dan in stukjes op de kop van een stenen leeuw te belanden. Nog zo’n bijgeloof voor meer geluk: kleine zwaluwen worden gevangen en verkocht om terug vrijgelaten te worden. Niet aan mij besteed.

Je kan in Cambodja niet voorbij aan de horror die ze nog maar enkele jaren geleden meemaakten. We hebben allemaal wel gehoord van Pol Pot en de Killing Fields. Eerst bezoeken we Tuol Sleng, midden in het centrum van Phnom Penh. Dit is een vroeger schoolgebouw dat in de tijd van de Rode Khmer werd gebruikt als verhoorkamer en gevangenis. Dankzij een overlever, Chum Mey, weten we wat hier gebeurd is. Iedereen die maar een beetje had gestudeerd werd hier naartoe gebracht, en veroordeeld tot het bekennen dat ze spionnen zijn van de CIA of KGB. Van zodra dat ze dat deden, werden ze naar een Killing Field (één van de 413! voor zover we nu weten) gebracht en werden op gruwelijke wijze omgebracht (lees: een kogel is te duur). Diegenen die niet onmiddellijk bekenden, werden gefolterd, om alsnog geblinddoekt hun bekentenis te ondertekenen, en alsnog op een Killing Field terecht te komen. Meestal ’s nachts, onder begeleiding van een muziekje, om het gekrijs te overstijgen en eventuele pottenkijkers te ontmoedigen. Niks aan de hand.

Ik kan bijna niet beschrijven hoe dit erin hakt bij mij. Deze plaats ademt de horror nog uit en maakt iedereen stil. De foto’s spreken boekdelen, de foltertuigen nog meer. Onze gids vertelt ons zijn persoonlijk verhaal hoe zijn familie uit mekaar gerukt is, net zoals zoveel andere Cambodjaanse families. Dit land heeft pijn. We ontmoeten een van de vier kinderen die net op tijd bevrijd zijn. Ik krijg er geen woord uit. Met die brok nog steeds in mijn keel, rijden we met de tuk-tuk naar een van de vele Killing Fields. Het is hallucinant om te zien. Je loopt over houten bruggetjes, met onder je nog allemaal resten van lijken en kledij. Als het zand verder wegspoelt bij een heftige regenbui, wordt des te meer zichtbaar. Ik kan het niet laten te denken dat ik blij ben dat het vandaag kurkdroog is. De Killing Tree, waar ze kinderen tegen doodslaan om dan in de put ernaast te dumpen, hangt vol kleurrijke armbandjes van toeristen. De wens van de Khmer (bevolking Cambodja) is dat we dit verhaal zoveel mogelijk delen, zodat dit nooit, maar dan ook nooit, en nergens in de wereld nog mag en kan gebeuren! Bij deze.

My feeling at that time was that I knew I woud be dead. I was really terrified, and I was scared of being electrocuted. Like I said, I could tolerate the pain form being beaten and having my toenail pulled out, but not being electrocuted. That was too much for me. They attached a wire to my left ear and it was like my head exploded. Kuk-kuk-kuk-kuk-kuk-kuk! My head felt like a machine and my eyes were on fire. I fell on the floor unconscious two times. When I woke up I started telling them what they wanted to hear. (Chum Mey, The Triumph of an ordinary man in the Khmer Rouge Genocide)

Na deze zwarte dag staat er wat cultuur op het programma. Er is een Nationaal Museum in Phnom Penh, met veel intacte beelden, en we bezoeken ook de Royal Palace met onder andere de met 5000 zilveren tegels beklede vloer in het Silver Pagoda. Phnom Penh heeft potentieel, maar heeft nog een lange weg af te leggen om een metropool te worden zoals Bangkok.

We reizen verder naar Sihanoukville. Cambodja heeft zijn eigen land (jammer genoeg) grotendeels verkocht aan rijke investeerders, deze regio blijkt volledig van de Chinezen te zijn. Heel deze stad is een grote werf, ze hebben duidelijk grootste plannen. De waarom is niet ver te zoeken, van hieruit vertrekken de ferry’s naar de tropische eilanden die Cambodja (alé, grotendeels China) rijk is. Wij reizen verder naar het kleinste eiland, Koh Rong Samloem op 45 minuten met de ferry. ’t Is hier nog echt primitief en totaal niet georganiseerd. Onze ferry vertrekt 3 uur later dan voorzien, maar het lukt ons uiteindelijk wel om van de ferry in een kleiner motorbootje te stappen en ons zo te laten droppen op het strand vlak voor ons hotel. Witte zandstranden, helderblauw lauw water, dagverse vis, zalige strandwandelingen en een tocht door de jungle die het eiland rijk is. We nemen de tijd om te bekomen van de pracht en horror dat dit land te bieden heeft.

Terwijl we wachten op de ferry om ons op te halen en terug te brengen naar het vasteland, worden we getrakteerd op een fikse regenbui. Dat verklaart de prachtige jungle op deze eilanden. Van de ferry in de auto, van een klein vliegtuig naar een Airbus om terug huiswaarts te keren.

Wat een prachtige en boeiende reis.

Lees ook mijn andere blog over Cambodja: Cambodja: wat een koninkrijk!

Iedereen kent Cambodja van de Angkor Wat, de grootste religieuze tempel van de wereld. Maar Cambodja heeft nog zoveel andere troefjes. Wij gingen er op roadtrip, en brengen prachtige verhalen mee van een land dat recent een grote horror kende.

‘Zelf een auto huren in Cambodja? Dat heb ik nog nooit gehoord!’ zo reageerde het reisbureau als ik mijn plannen uit de doeken deed. Niet mogelijk dus. Later zal ik begrijpen waarom, het verkeersreglement bestaat hier amper tien jaar, en geen kat die er rekening mee houdt. Je rijdt gewoon waar je wil. Dat resulteert in een paar bloedstollende ‘adem-inhouden-momenten’ op de achterbank als onze chauffeur weer eens een gek manoeuvre maakt tussen de andere weggebruikers, waaronder koeien en véél brommerkes.

Onze eerste stop is Siem Reap, tegelijk het meest toeristisch omdat hier, jawel, de Angkor Wat te bezoeken is. En dat dit een place to be is, is niet overdreven. We worden ’s morgens voor zonsopgang opgehaald, ’t is nog pikkedonker, en zien het licht worden bij dit prachtige monument. Wel tezamen met een paar honderden anderen, maar toch nog steeds even indrukwekkend. Onze lokale gids kent dit terrein op zijn duimpje, dus loodst ons met gemak voor en tussen de drukte door naar alle beste plekjes, boven op de torens, en tussen de nissen door voor de beste uitzichten. Tegen we om acht uur terug naar ons hotel gaan voor ontbijt, hebben we al 6000 stappen gezet!

De volgende dagen verkennen we het terrein en zien verschillende tempels, de ene al groter en magischer dan de andere. Van Angkor Thom naar Terrace of the Elephants, van Bayon en Baphuon naar Ta Prohm. Deze laatste is ongelooflijk, overgroeid door grote Kapok Trees. Ook de Roluos Group Temples komen aan bod. Het is een groot terrein, waar we ons met een tuk-tuk overal naartoe laten rijden, om dan de tempels te beklimmen. Wat een heerlijke tijd. Dit is vakantie!

De avonden in Siem Reap vullen we met een bezoekje aan de Night Market (niet echt ons ding) en de Pub Street. Live optredens, en heerlijke gerechtjes, zoals amok. Met veel kokosmelk, maar zachter van smaak dan de typische Thaise curry’s. Al is onze ervaring dat je beter een restaurantje zoekt in de zijstraatjes van Pub Street. Deze laatste is een straat vol horeca om toeristen het naar hun zin te maken, met in de restaurantjes een prentenboek; van biefstuk friet tot lasagnes, van rijst tot salades, teveel om het allemaal kwalitatief te kunnen aanbieden. Niet de Cambodjaanse stijl. Een tip die in meerdere landen van toepassing is, ga waar de locals gaan; gegarandeerd lekker en vers eten! A ja, de gefrituurde spinnen en slangen die ze op straat te koop aanbieden (ook weer voor de toeristen) hebben we maar overgeslagen.

Op stap gaan met een lokale gids heeft zijn voordelen. Je ziet het echte Cambodja. We zien het verschil tussen de lokale markt en de toeristenmarkt. Deze laatste ligt vol Chinese brol, je kan je afvragen waarom we dit zo leuk blijven vinden ons tussen die troep te begeven. Wij vinden er maar niks aan. De lokale markt is dan ook weer aanpassen. Een drukte van jewelste, met brommertjes voor en achter (ja, ze stappen zelfs niet af om te voet te gaan tussen de kraampjes) en ja, vers is vers, dus ineens springt een vis uit zijn ondiepe kom vlak voor mijn voeten op het pad, in een poging te kunnen ontsnappen. Kippen liggen met hun poten vastgebonden aan elkaar. Vlees hangt in deze tropische temperaturen gewoon op aan haken, met overal vliegen. Die avond eet mijn vriend mee vegetarisch.

Tijdens onze tijd in Siem Reap bezoeken we ook Mechrey Village, op Tonle Sap Lake (betekent Great Lake), een dorp op een meer. Zij verhuizen mee met waar de vissen gaan. Uniek aan dit meer is dat de stroming twee keer per jaar verandert. En of ze creatief zijn. Er wordt aan landbouw gedaan, en je ziet overal kippen en honden op de eilandjes zitten. Gebouwd op bamboe en tonnen, en zo slepen ze met een motorbootje heel hun hebben en houden naar waar ze maar willen. Het is een beetje een dubbel gevoel. Het is een nomadisch bestaan, met visvangst voor zover ze het nodig hebben voor eigen gebruik. En dan komt het kapitalisme. Resultaat: overbevissing, mangroven worden gekapt om ook een stukje grond te hebben aan land (als kapitalist moet je ook iets ‘bezitten’ he), het hele ecosysteem staat onder druk. Er is geen schoolplicht in Cambodja; ouders kiezen zelf of ze hun kinderen naar school (die wel voorzien is, ook hier op het meer) sturen of niet. In veel gevallen helaas nog niet. Zo blijven ze ongeschoold, en zien het nut niet in om hun plastiek, afval en overschot van netten anders op te ruimen dan het gewoon in het water te gooien. Ze leven gewoon van dag tot dag.

En dan is het tijd om onze laatste tempel te bezoeken, Banteay Srei, ooit gebouwd uit roze steen waar na al die tijd van de kleur uiteraard niets meer te zien is. Tussen de apen en papegaaien genieten we van deze parel. Morgen vertrekken we voor een lange autorit naar de hoofdstad Phnom Penh. Op zich niet zo ver (300 km) maar door de staat van de wegen doen we er bijna een volledige dag over. Wat we daar zullen zien, tart elke verbeelding.

Lees hier het vervolg: De zwarte bladzijde van Cambodja