Languit aan een zwembad, uitkijkend op een magisch strand met golven en palmbomen, ondertussen slurpend aan een Cuba Libre, dat is zo ongeveer de reclame voor een reis naar Varadero. Ik wil ook naar Cuba, maar dan wel om wat meer van het land te zien dan enkel wat ik al ken uit de reclamefolder. In 2016 is het dan ook zover, we huren een auto om het land te doorkruisen, en we zullen overnachten in Casa Particular, gezellig bij de mensen thuis.
Eerst Havana. De Hoofdstad. Tot laat in de nacht wordt er gezongen op straat, Cuba is dan ook de parel van de Caraïben, met muziek overal. Dat kan je redelijk letterlijk nemen. Ook later in alle restaurantjes of cafés waar we binnenkomen wordt er gedanst en muziek gespeeld.
Het zou Cuba niet zijn als je op deze reis geen onverwachte dingen tegenkomt. Op de luchthaven worden we al geoefend op geduld, hier mag alles wat trager gaan, dat zullen we deze reis nog leren. Cuba is het land van Mañana. We waren ook gewaarschuwd, en hadden er over gelezen, maar toch laten wij ons ook dag 1 van Cuba in het zak zetten. ‘Een vuurtje bij?’ Vraagt een toevallige passant. Tja, dan moet je die typische Cubaanse sigaren toch eens proberen? Tu ne connais pas la Casa de la Musica? Je vais le noter, viens avec moi pour un stylo. En ’t is gebeurd. Geen ontkomen aan, dus even later zitten wij een Cubaans koppel te trakteren in een café en sigaren te roken. We zijn ook niet de enige Westerlingen die hier de foto’s van Ché Guevara en Fidel komen bewonderen onder begeleiding. We worden massaal in de cultuur mee opgenomen en betalen met plezier voor de drankjes en de sigaren. En ’t zal deze reis nog niet de laatste keer zijn dat we meer betalen dan dat eigenlijk moet. Ah, een lekkere Daiquiri in een van de Hemingway Pubs ( je hebt er twee: Bodequita El Medio, en Bar Frolidita) maakt veel goed.
Cuba heeft twee munten, de pesos cubanos, de munt voor de locals en de CUC, de toeristenmunt. Uiteraard zijn ze niet evenveel waard, wat had je gedacht. Onderhandelen in de ene munt en dan betalen in de andere, tja, een aantal Cubanen zijn er maar goed mee. Trouwens, met pesos zijn de Cubanen niet tevreden, ze kunnen met die CUC veel meer kopen, en, ze durven echt wel kwaad worden als je pesos bovenhaalt. A ja, van de 5 bancontacten werkt er meestal maar 1. Je bent gewaarschuwd!
Havana is een prachtige stad. Maar echt maar beperkt gerenoveerd. Je ziet inderdaad de klassieke bakken rondrijden, en op het plein in de oude stad zelf is er precies elke dag een oldtimershow. Tropische temperaturen, en allerlei vervoermiddelen om je van her naar der te brengen. De bicitaxi’s zijn echt heel handig, en hebben zelfs zeilen zodat je redelijk droog ergens geraakt bij een van de regelmatige fikse pletsbuien. Ook hier is de gouden regel: onderhandelen en onderhandelen. En dit best van de eerste keer in de juiste munt.
Als we vragen om het tijdstip van het afhaalmoment van de auto wat later te zetten, leren we de grenzen van Cuba: ‘In Cuba, something like that is not possible.’ Tja, dat maakt dus dat we ’s morgens onze Geely (Chinese auto, nog nooit gezien!) ophalen, en van Havana Nuevo terug naar Havana Vieja rijden. Smalle enkelrichting kasseibaantjes tussen fietsen, fietstaxi’s en brommerkes, paarden, voetgangers en karren. Precies of we rijden hier als enige met een auto rond.
Nog een paar regels om in Cuba rond te rijden met een gehuurde auto:
- Neem geen lifters mee, dit werkt voor Cubans, maar niet voor toeristen;
- NIEMAND stapt mee in de auto (telt dat ook voor de politie?);
- Zet je auto ergens veilig; voor een ‘flat tire’ zijn we niet verzekerd, al de rest wel, maar je wil je auto ’s morgens niet zonder wielen ergens terugvinden;
Tja, hoe maak je in het mooie Cuba afspraken, in het land van Mañana? Lees Cuba: La Perla Del Caribe voor het vervolg van onze rondreis!
Je moet het de schrijfster nageven, je leest zo in een ruk door het boek heen. Vlotte zinnen, een leuke verhaallijn, en als je het boek uitgelezen hebt, droom je zelf van een verboden liefde die je ooit in de verre toekomst kan gaan zoeken. Of niet, misschien vind je het wel heel zielig dat je de liefde van je leven pas terug ziet als je al oud en bijna versleten bent. Dat is perceptie. Wel fantastisch ook hoe in boeken alle plooien binnen een familie gladgestreken worden door een weekje Italië. En, ondertussen droom ik ook van Toscane.
Robert Langdon, het hoofdpersonage, is voor mij al hetzelfde dan Tom Hanks, die de rol in de verfilming van De Da Vinci Code speelt. Blijkbaar ook in Inferno. Ik vind de boeken van Dan Brown allemaal wel goed, maar deze vond ik nu (misschien door de moment) wel echt meeslepend. Een kanjer van bijna 500 pagina’s, maar ik deed er geen drie dagen over.
Het hoofdpersonage is Tabitha, die in de gevangenis zit, en eigenlijk niet goed weet waarom. Heeft ze echt zelf haar buurman vermoord? Ze is niet zeker. Een groot deel van het boek gaat trouwens over dit gevangenisleven en de bijhorende rechtbankzaak, chapeau hoe je dit zo kan omschrijven. Enkel, ik vond het plot een beetje teleurstellend. Waar je bij de andere boeken zelf mee de moordenaar gaat zoeken, en dan nog dikwijls op het verkeerde been gezet wordt, bleef ik hier toch wat op mijn honger zitten als aan het licht komt wie de dader is.
The Kameleon Trail 