The Kameleon Trail

Moet je weten dat ik al jaren een boekenverzamelaar ben. Een boekenverslinder. En ook een boekenkoper. Mijn boekenkast is een aaneengesloten geheel van wijnkistjes met toch vooral al gelezen boeken. Laat ons zeggen dat ik dus wel een en ander weet van boeken. Maar dat je boekenjager kon worden, dat wist ik nog niet.

Ik wil het eerlijk vertellen hoe het is gelopen. Ik heb het zwerfboek niet zelf gevonden. Mijn buurvrouw wel, zij vond het in ons eigen straat. Maar omdat zij geen lezers zijn, bracht ze het naar mij. Net voor de garageverkoop in de straat had ik al in haar bananendoos vol boeken mogen snollen naar die pareltjes die ik nog niet had. En die mocht ik dan zomaar hebben. Bedankt nogmaals buurvrouw!

Je hebt zwerfboeken in allerlei gewichten en maten, leer ik op de facebook pagina van de boekenjagers. Ik krijg ‘Dik in mijn hoofd’ van Victoria Farkas te lezen. Bedoeling is dus dat je het vindt, leest, en dan terug verstopt. Dan ben je een boekendropper.

Niet direct het boek dat ik zou kopen, maar ik heb het wel gelezen. Het is eigenlijk een jeugdboek, over anorexia. Misschien wel een heel actueel onderwerp. Met alle schoonheidsidealen en mogelijke plastische chirurgie sta ik er niet van versteld dat veel meisjes slecht in hun vel zitten. Niet alleen jong, maar ook oud. Je duikt mee in het leven en de denkwereld van Roos, die zelf niet doorheeft hoe mager (en lelijk!) ze er eigenlijk uitziet. Minder eten, laxeermiddelen en uiteindelijk overgeven. Tot heel haar leven in functie staat om toch maar nóg magerder te worden. Haar vriendinnen en ouders zien het uiteindelijk wel, maar dan moet Roos nog geholpen willen worden. De online hulp van zogezegde soulmates (die dan nog magerder zijn als zij) maakt het er niet gemakkelijker op. Gelukkig is het voor Roos net niet te laat.

Gewoon al omdat het een zwerfboek is, heb ik het met plezier gelezen. En nu ga ik het terug verstoppen! Als boekendropper. Aan de volgende boekenjager om het te vinden! Veel succes!

Oké, deze recensie wordt nog wat meer gekleurd dan anders, want het is niemand minder dan mijn eigen mama die dit boek heeft geschreven! Eerlijk gezegd ben ik wat jaloers, want nu is ze me verdorie nog voor; uiteindelijk is het uitgeven van een boek ook mijn grote droom. Maar hey mama, het is je van harte gegund! Great job!

Wat kan ik jullie over de schrijfster vertellen? Ze is gepassioneerd. Dan vooral in mensen en hun verhalen. Het zou niet de eerste keer zijn dat volledig onbekende mensen haar op de bus hun meest persoonlijke verhaal vertellen. Ook op reis slaat ze graag met iedereen een praatje. En weet je, dit vermindert niet met de leeftijd, dan wel integendeel. Ze kan honderduit praten over de verschillende interesses die ze heeft. Van line dance tot wat ze uit de bibliotheek haalt, van de leesgroep tot de les ‘hoe werk ik met een tablet’, en van de receptie van de Open Universiteit (waar ze cultuurwetenschappen volgde) tot wat ze leert tijdens de lessen filosofie op de Open School.

De laatste tijd gaat het vooral over haar boek dat ze geschreven heeft. De Cargo-mix. Dat het een misdaadroman is, en misschien toch geen thriller, ondanks dat het boek begint met een moord. Dat ze nu lid is van de Vereniging van Vlaamse Misdaadauteurs. En dat haar boek nu in de archieven ligt in Brussel. Want dat moet blijkbaar.

Maar goed, over wat gaat het boek? Hoofdpersonages zijn Robert en Gladys. Ze maken de oversteek op een cargoschip naar de Caraïben. En op dat schip gebeurt uiteraard iets. Een link met de moord in het eerste hoofdstuk vind je niet direct, maar wordt op het einde bij de ontknoping wel duidelijk! Dat ons mama deze oversteek ook echt heeft gedaan, lees je in de details; hoe het er aan boord van zo’n schip aan toe gaat, dat kan je zo niet omschrijven als leek! Een vlotte verhaallijn, waardoor je je makkelijk door deze bijna tweehonderd pagina’s leest. Soms sta je stil bij een bijna poëtische zinsbouw, zoals één van mijn favoriete zinnen uit het boek; ik heb trouwens toen gevraagd of ik dat niet mocht gebruiken in één van mijn blogs, maar goed, ’t is een zin van ons mama, dus zal ik haar citeren:

“Ze liet in de Quellinstraat een spoor vragen op de straatstenen achter, waarop die keien ook geen antwoord wisten.”

Zo signeert ze trouwens nog mijn boek:

Aan mijn dochter Sandra,
Met liefde gegeven omdat je me niet zou vergeten.

Daar had je nu geen boek voor moeten schrijven mama!  😊
Veel succes met je volgende boek trouwens!

Vriendschap is liefde en rivaliteit. Toch als je het boek van Elena Ferrante leest; ‘de geniale vriendin’.

Niemand weet eigenlijk precies wie Elena Ferrante is; voor ’t zelfde geld is het een man. Maar blijkbaar vinden de Italianen die plezant, boeken lezen van iemand die ze niet kennen. Een gesigneerde versie kan je dus vergeten! Al 25 jaar blijft hij of zij onder de radar. En ondertussen publiceert ze romans, waarvan deze eerste van vier Napolitaanse Romans over Lila en Elena in verschillende fases in hun leven. Zou het autobiografisch zijn?

‘De geniale vriendin’ speelt zich af tijdens de kindertijd van de twee meisjes. Met het eerste gepuber, andere vriendinnen en die eerste kus met een jongen. En hoe Lila en Elena tot mekaar aangetrokken en dan weer afgestoten worden. Jaloezie om wat de één meer en beter heeft dan de andere en andersom. Dit in een tijd waar het niet zo evident is voor kinderen om te studeren, zeker niet voor meisjes.

Het boek is overladen met details; dit zal ongetwijfeld de sterkte van de schrijver zijn om bij elk voorval nog andere voorbeelden te geven en dit heel gedetailleerd mee te geven. Voor mij persoonlijk vertraagt het soms de verhaallijn wel wat. Ik heb er langer over gedaan om het boek te lezen dan dat ik van mezelf gewoon ben.

Ik ben wel benieuwd naar het vervolg, dus zal zeker ooit deel twee van de Napolitaanse romans zijnde ‘de nieuwe achternaam’ lezen, maar eerst tijd voor iets anders!