The Kameleon Trail

Vriendschap is liefde en rivaliteit. Toch als je het boek van Elena Ferrante leest; ‘de geniale vriendin’.

Niemand weet eigenlijk precies wie Elena Ferrante is; voor ’t zelfde geld is het een man. Maar blijkbaar vinden de Italianen die plezant, boeken lezen van iemand die ze niet kennen. Een gesigneerde versie kan je dus vergeten! Al 25 jaar blijft hij of zij onder de radar. En ondertussen publiceert ze romans, waarvan deze eerste van vier Napolitaanse Romans over Lila en Elena in verschillende fases in hun leven. Zou het autobiografisch zijn?

‘De geniale vriendin’ speelt zich af tijdens de kindertijd van de twee meisjes. Met het eerste gepuber, andere vriendinnen en die eerste kus met een jongen. En hoe Lila en Elena tot mekaar aangetrokken en dan weer afgestoten worden. Jaloezie om wat de één meer en beter heeft dan de andere en andersom. Dit in een tijd waar het niet zo evident is voor kinderen om te studeren, zeker niet voor meisjes.

Het boek is overladen met details; dit zal ongetwijfeld de sterkte van de schrijver zijn om bij elk voorval nog andere voorbeelden te geven en dit heel gedetailleerd mee te geven. Voor mij persoonlijk vertraagt het soms de verhaallijn wel wat. Ik heb er langer over gedaan om het boek te lezen dan dat ik van mezelf gewoon ben.

Ik ben wel benieuwd naar het vervolg, dus zal zeker ooit deel twee van de Napolitaanse romans zijnde ‘de nieuwe achternaam’ lezen, maar eerst tijd voor iets anders!

Ze leefden in een andere periode. Tegen dat Zappa geboren wordt (1940), is Kafka al lang overleden aan TBC (1924). Zappa maakt muziek, veel muziek, en Kafka schrijft (ook veel). Zappa is Amerikaan, en Kafka wordt geboren in Praag. Kortom, eigenlijk hebben ze niets met mekaar te maken. Misschien alleen passie die ze delen, elk voor hun eigen vak, Kafka voor het schrijven, en Zappa voor muziek. Ik heb het allebei.

Kafkaiaans of Kafkaësk. Dat laat Kafka ons alleszins achter. Veel mensen gebruiken dit woord, zonder zelfs een letter van Kafka zelf gelezen te hebben. Kafkaëske toestanden. Of Kafkaiaanse toestanden. Zijnde beangstigend. Of beklemmend. Of vervreemdend. Of allemaal tegelijk.

Zappa is een virtuoos. Uniek dat hij zich omringt met de beste muzikanten, deze ook zelf aanneemt, en betaalt. Ze moeten dan ook spelen wat hij schrijft; hij maakt de partituren voor elk instrument zelf (ahum). The Black Page is een partituur voor de drummer, zo genaamd omdat het blad zwart ziet van de verschillende noten erop…

Ik ken (nog) niet zoveel muziek van Zappa, en heb ook nog niet veel gelezen van Kafka. Maar, zoals ‘De Gedaanteverwisseling’ van Kafka me bijblijft, zal ook het concert van Zappa plays Zappa in het Rivierenhof me bijblijven. De oudste zoon van Zappa, Dweezil genaamd, naar de bijnaam van de kleine teen van Gail, de vrouw van Zappa, (zie hier het absurde van Kafka terugkomen) heeft zich, naar vaders voorbeeld, omringt met goede muzikanten, en brengt werk van zijn vader. Waarschijnlijk nooit écht Frank Zappa, maar ‘t komt toch dicht in de buurt.

2 mannen om nog verder te ontdekken.

Ik had net een boek gelezen van Mark Eyskens en had nog honger. Naar meer van dit. Ik was zo enthousiast over het eerste boek dat ik van hem las Zinzoeken? heeft dat eigenlijk zin?  dat ik direct een tweede van hem aanschafte en mee op reis nam om me er helemaal in te kunnen verdiepen.

Wat ik vooral meepak uit dit boek, is hoop. Echt.

Ik heb mezelf altijd een optimist genoemd, maar de laatste tijd spookt het soms toch wel door mijn hoofd dat sommige dingen in de wereld niet meer kunnen beteren. Klinkt zwart he. Pessimistisch. Focus op het altijd slechte nieuws. En er gebeuren dingen waarvan mijn mond van verbazing open valt. Denk maar aan de verkiezing van Trump. En nu Erdogan weer. Misschien daarom heb ik mijn krant en weekblad abonnement stopgezet. Ik had er echt genoeg van.

Dit boek is voor mij dus echt een geschenk, om inzicht te krijgen in de problematiek, maar ook de hoop te koesteren dat er oplossingen zijn, en dat als veel mensen hetzelfde idee krijgen over iets, er echt wel een shift kan zijn. Zei Gandhi dat niet, dat je zelf de verandering moet zijn die je in de wereld wil zien? Ik wil niet idealistisch overkomen en mensen de les spellen hoe het vanaf nu dan moet, maar door zelf anders in het leven te staan hoop ik anderen de inspireren.

Dat heeft een naam, je bent dan meliorist. We zijn de wereldverbeteraars. We denken dat de wereld verbeterbaar is. En we blijven ons dus hoopvol afvragen ‘waarom niet?’. De tijd is er nog niet altijd rijp voor. Maar dat komt wel.

Wie moet ik nog voorstellen aan Frieda Klein? Een kleine tip: Nicci French… het duo, weet je wel…gaat er al een belletje rinkelen?

8 jaar geleden leerde ik Frieda Klein kennen. Elk jaar een nieuw boek, tot nu, het laatste boek uit de reeks is verschenen. In één ruk lees ik het uit. Zoals elk ander boek uit de reeks trouwens. Voor mij moest het hierbij niet stoppen. Elke lente keek ik uit naar het vervolg, en reserveerde het boek al ruim voor het uitkwam.
Rode draad is Frieda Klein, een psychotherapeute, alleenstaand, graag thee drinkend met haar poes op de schoot aan de open haard. Klinkt misschien saai, maar buitenshuis is haar leven het allerminst. Door haar hulp bij een politieonderzoek komt ze zelf, en daarbij ook haar directe vrienden en familie, in de problemen. Psychologische spelletjes, spanning en onopgeloste moorden vormen het decor van deze psychologische thrillerreeks.

Een kind is verdwenen, nog meer vijanden dan eerst gedacht, een geheim leven, verstrikt in een web, oude klasgenoten, vriendschap wordt op de proef gesteld, buitensporig geweld, oh nee, de pers begint zich te moeien en de dag des oordeels. Heel kort samengevat 😊

Zoals de Volkskrant het benoemd, ze hebben met Frieda Klein een eigentijdse heldin geschapen!

Nog wat plaats in je koffer?

Wie van ons leeft op zo’n manier dat het leven zo vanzelf gaat dat het niet meer wordt beleefd?

Dat overkomt het hoofdpersonage in het boek ‘Peachez, een romance’ van Ilja Leonard Pfeijffer. De schrijver zelf ontmoette ik op Saint Amour, het jaarlijks valentijnnummertje van Behoud de Begeerte. Liefde, lust, romantiek en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben er eigenlijk elk jaar bij. Schrijvers lezen voor uit eigen werk, dus zo leerde ik het hoofdpersonage uit deze roman al wat kennen. Latinist, een professor met een mooi curriculum, én toch ook vatbaar voor de liefde.

Wat begint met een onschuldige mail, gaat al gauw over in een soort van internetdating. En het doorsturen van een foto. En her en der wat lessen in latijn. En literatuur. En liefde. Tot het onvermijdelijke moment om mekaar te willen ontmoeten. En hoe liefde je leven kan veranderen, zodanig dat het ineens niet meer vanzelf gaat.

Een roman, en toch gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Dat maakt het bijna griezelig. Echte liefde is dan ook een beetje eng.

Alleen al voor een zin als deze is het boek het lezen waard:

‘ik vind het eerlijk gezegd een nogal beperkt en zelfzuchtig concept van liefde om haar te definiëren in termen van het rendement van een investering van gevoelens van genegenheid die zich in gelijke munt terugbetaalt. Wat zij mij heeft geleerd, is dat ware liefde veel altruïstischer is dan dat en dat geven in de liefde geen ander doel kent dan het geven zelf.’

Hoe schoon is dat!