Texel is tof. Dat konden jullie al lezen in mijn vorige blog over dit Waddeneiland in Nederland Uitwaaien op Texel. Ik was er nog niet klaar, dus gingen we in februari nog een weekje terug. Een ander vakantiehuis op een andere plek, deze keer in De Koog. Makkelijk, van hier loop je naar het strand, het bos en/of de duinen, dus de auto blijft meestal op de oprit staan.

• Lammetjes knuffelen!

Een echte Texelse bezigheid, voor toeristen dan vooral denk ik, al vinden de medewerkers van de schapenboerderij hun job toch ook de max. Er is een knuffelhoek, en dan krijg je er gezellig een lammetje bij. Diegene die ik mocht knuffelen was drie dagen oud. Er zijn ook geiten, cavia’s, véél kippen, pony’s, een ezel, en er zijn honden die showen hoe ze schapen drijven. https://www.schapenboerderijtexel.nl/

• Ecomare

Tuurlijk ga ik mijn adoptiezeehondje Daan bezoeken nu we hier toch zijn. Er zitten deze keer ook kortsnuitzeepaardjes, die mogen overwinteren hier, en worden in de lente teruggezet in zee. Je kan er een video van bekijken hoe dit gebeurt, prachtig initiatief weer. https://www.ecomare.nl/

• Sterrenkijken

Texel is nog echt donker ’s nachts. Als er dus niet teveel wolken hangen, kan je prachtige dingen zien aan de sterrenhemel. Vlak aan Ecomare organiseren ze kijkavonden, en dan kan je door grote telescopen de maan en andere planeten zien. Hier leer je echt de grote en kleine beer makkelijk spotten. Prachtig, en uniek. https://www.oriontexel.nl/

• Bonte belevenissen

Texel heeft een eigen bierbrouwerij (De Boei) en distilleerderij (De Lepelaar). Allemaal te bezoeken en te proeven bij De Bonte Belevenis, waar ze naast een hele leuke winkel ook workshops geven om zelf kaarsen en zeep te maken. https://www.landgoeddebontebelevenis.nl/

• Het Sommeltjespad

Zelfs al heb je geen kindjes bij, dit is gewoon een echt hele leuke wandeling in een prachtig bos. Sommeltjes zijn aardmannetjes die verstenen als het licht wordt. Het lijkt wel dat het bos daar echt tot leven komt. En, je kan gerust je wandeling verder uitbreiden als de 1,5 kilometer net niet voldoende is, Texel is immers één wandeleiland. https://www.staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/wandelroute-sommeltjespad

• Bosbaden

Eigenlijk leent het Sommeltjespad zich hier heel goed toe. Ik kende bosbaden zelf niet zo goed, maar iemand vertelde me erover. Het is overgewaaid van Japan, waar het Shinrin-yoku heet. Daar is het al heel normaal om het bos in te duiken om mentaal en fysiek te herstellen. Vertragen is de kunst bij het bosbaden, gewoon je zintuigen openzetten en genieten maar!

• Strandjutteren

Niks zo fijn dan door bos en duin op het eindeloze strand terecht te komen, en zoals de echte strandjutters van vroeger aangespoelde spullen oprapen, in mijn geval dan schelpjes.

• Vogelen

Texel heeft -ik weet niet hoeveel- vogelkijkpunten waar je je ogen kan uitkijken. Een verrekijker is handig, of een goede kodak met een grote lens. En, de app ObsIdentify helpt je nadien te identificeren wie je allemaal gezien hebt! https://www.vogelinformatiecentrum.nl/vogelkijktips/

• Wadlopen

We hebben dit zelf niet gedaan, was nogal moeilijk met de hond, maar dit moet echt prachtig zijn. Misschien ook een soort bosbad. Wandelen over de bodem van de Waddenzee, dat is een to do op mijn lijstje! Ik moet dus zeker nog eens terug. https://www.wadlopentexel.nl/

• Met de boot naar de zeehond

En ja, je kan zeehonden zien in Ecomare, maar met een boottocht op zee kan je ze natuurlijk in het wild gaan spotten. Geen mooier beeld dan een dier in zijn natuurlijke habitat.

Wat een parel, deze wadden, en zo dicht bij huis. Tot binnenkort!

Het is van mijn kindertijd geleden dat ik hier kwam. Ik herinner me nog het huis waar we overnachtten, en waar hond Yatri woonde. 35 jaar geleden ondertussen. Slik.

Deze keer gaat mijn eigen hond mee, Reynaert, en huren we een vakantiehuisje in Den Hoorn.

Texel is het grootste Waddeneiland, en is met 4 uur rijden niet ver van huis. Op het programma: wandelen, uitwaaien, rusten, schelpjes rapen en Ecomare bezoeken. Check, check en check!

We hebben goed weer, en de zon laat zich regelmatig zien. Het eiland is ook niet groot, 20 km lengte, en maar 8 km breed, dus je bent zo aan elke kant van het eiland. En zo doen we het ook, we doen alle uithoeken. De kilometerslange stranden (goed voor 30 km!) trekken mijn aandacht, en Reynaert weet niet waar eerst lopen. Met zijn bijna 14 jaar huppelt hij nog vrolijk mee. Gelukkig maar.

Het is heel rustig deze periode op Texel, wij lopen bijna overal helemaal alleen. Zalig. Van het Sommeltjespad (een kinderwandeling 😊) naar het bos, en naar het mooie natuurreservaat in de Duinen. Wat een afwisselend landschap. Veel vogels zien we eigenlijk niet, en ook de grote grazers staan niet waar ze volgens de brochures moeten staan, maar buiten dat, heerlijk om hier te vertoeven! En het voordeel, dan kan Reynaert veel loslopen.

Ook de vuurtoren kan niet ontbreken, nog een detail dat ik me herinner van jaren geleden. En ja hoor, hij staat er nog steeds, met langs drie kanten zicht op zee.

In Ecomare vangen ze zeehonden op die na herstel terug worden vrijgelaten. Daan, het zeehondje dat ik adopteer, kan helaas niet meer voor zichzelf zorgen, dus blijft in de opvang. (ecomare.nl) Een leuke plek, en de drie zeehondjes die bijna terug naar zee mogen, maken ons bezoek af.

In het tijdschrift Happinez had ik gelezen over Texelsvilt, dat we onderweg ook bezoeken. Een atelier waar je workshops kan volgen, en de dame des huizes legt uit wat ze probeert te doen met de bruine wol van de schapen; mensen willen immers allemaal witte wol in de donzen en kopkussens… De wol van de Texelse schapen is trouwens redelijk stug, dus neen, echte wollen dekens van de schapen hier vind je niet, dat komt vooral uit Scandinavië. Maar wel vanalles anders, en dat op een diervriendelijke en duurzame manier. (Texelsvilt.nl)

Nog een paar korte tips:

• Een ticket voor de overzet kan je op voorhand kopen, en is altijd retour (teso.nl)
• Denk ook aan een parkeerticket, want op veel plaatsen is het betalend parkeren, ook dit ticket kan je op voorhand online kopen (texelvignet.nl)
• Wij aten in het Kook Atelier, normaal in Oost, maar nu door verbouwingen tot zomer 2023 een pop-up wintereditie in Den Burg, aanrader! (opoost.nl)

Wij gaan nog eens terug, want waddenlopen staat ook op ons lijstje en dat hebben we nu niet gedaan. Er is trouwens een film gemaakt over de Wadden, over dit prachtig natuurfenomeen dat het echt wel is, te vinden via silenceofthetides.com.

Eerst een schrijfretraite (Schrijfretraite in Methana) en dan nog twee weken toeren door Peloponnesos, om toch iets van het grootste schiereiland van Griekenland te zien. We starten onze toer in Epidauros, met het gekende oude theater, trouwens hét theater der theaters, akoestisch en esthetisch. Het dateert van de vierde eeuw voor Christus, en is nog supergoed intact. Dat het naar geluid toe ook zijn ding nog doet, bewijzen de toeristen beneden op het plein, al klappend in hun handen, en wij boven op de tribute, horend wat de Chinees beneden me toefluistert. ‘do you hear me?’ euh, raar maar waar, yes. Ik steek mijn duim op.

We verdwalen even in de archeologische site, ik ben graag op zo’n plaatsen. Een vrouw in paniek dat ze de bus gaat missen wil over de omheining klimmen, nee, mevrouw, we gaan je niet helpen, volg gewoon de exit pijlen, dat lijkt ons toch het makkelijkst.

Binnen bereik is ook Nafplio, blijkbaar de mooiste stad van Griekenland. Het heeft steegjes en vele juwelierswinkeltjes, en staat culinair ook bekend voor zijn goede restaurants. Terrassen genoeg inderdaad, het is moeilijk kiezen waar we eten, maar kiezen uiteindelijk toch maar iets uit het grote aanbod uit. Dit is niet mis.

We verblijven in Mouria Pension, wat een prachtige locatie. Het tafeltje vlak naast de zee, het geruis van de golven, en lekker Grieks eten, romantischer wordt het niet. De nest kleine katjes onder mijn stoel kunnen maar goed zijn met de scampistaartjes.

De volgende stop is Methoni, een havenstadje in Messenië, een van de drie punten ten Zuiden van het schiereiland. Witte huisjes met een rood dak, en een goed behouden Venetiaans kasteel. Zandstranden, dus dat wordt pootje baden, en ik verzamel 24 kleine steentjes om mijn eigen Runen alfabet te maken. We kuieren wat door de straatjes; er is een winkelstraat met een paar toeristenwinkeltjes, niet echt de moeite waard vind ik zelf, en we eten in taverna Nikos, dat is een aanrader!

Op dit schiereiland kan je niet rond Olympia, de oorsprong van de Olympische Spelen, en Unesco Werelderfgoed. Een mooie archeologische site om rond te kuieren, en je verbeelding alle ruimte te geven. In het bijhorende archeologische museum zie je hoe immens deze stad moest geweest zijn.

De vallei van Delphi

We rijden Peloponnesos uit om Delphi te zien, ook wel navel van de aarde genoemd. Weer Unesco Werelderfgoed. We kunnen daar onze vragen stellen aan het orakel, misschien vinden we dan wel de antwoorden ook. 

De rit ernaartoe vanuit Olympia is niet echt de moeite, een saaie baan, zonder veel mooie uitzichten, en helaas veel dode dieren op en naast de baan, voornamelijk honden en katten, maar ik herken ook enkele vossen en marteldieren. Zo jammer. We checken in bij Anemolia Resort, daar heb je zicht op de vallei, prachtig wel, enkel, samen met blijkbaar een hele bende voor een conferentie. De enige avond van onze reis dat we buffetstijl eten. Maar de volgende dag, tijdens een mooie warme zomerdag, bezoeken we Delphi, en dat is zo de moeite waard! Ik heb de trappen niet geteld, maar het zijn er toch wel heel wat als je ook het stadium wil meepikken, bovenaan op de berg. Het is een verzameling van prachtige, deels gerestaureerde ruïnes. En de kracht van het orakel op die plaats, ja, dat zal zich in de toekomst wel manifesteren. Ik heb er alleszins vertrouwen in.

En dan is het tijd voor Athene, al kiezen we een hotel aan het strand, op 50 km van Acropolis en het Parthenon. Daarnaast hebben we nog nood aan wat rust, aan het geluid van de golven, dus we kiezen dit als goede uitvalsbasis om de stad te bezoeken, en nadien af te koelen in de rustige zee. Zoals gezegd, oktober is een goede maand om Griekenland te bezoeken.

De rit van Delphi naar hotel Cokkinis laat niet veel aan de verbeelding over, hier wordt katoen geteeld. De baan ligt er dan ook vol van, overal witte pluche. Via de tolbaan zijn we na twee uurtjes zo ter plaatse, en, wat een plaatje hier!

Het contrast kan niet groter zijn, van de rustige kust naar de hectische binnenstad van Athene. We vinden anders makkelijk plaats voor onze rental, maar in het Archeologisch Museum in Athene is het koppenlopen. Athene is een combinatie van toeristenwinkels en ruïnes, achter elke hoek vind je wel andere pilaren, al dan niet deels gerestaureerd. En dat tussen verschillende terrassen met eetgelegenheden, of rooftop coffeebars, met uitzicht op, uiteraard, het Parthenon.

Drie weken Griekenland, het is mooi geweest. Cultuur, gastronomie, zon, landschildpadden en een verjaardagsfeestje, wat heeft een mens meer nodig om te ontspannen. 🙂

Nadat vorig jaar zo’n succes was (Schrijfretraite in San Severino), ga ik opnieuw mee op schrijfretraite met Bettina Drion. Deze keer naar Limnisa (https://www.limnisa.com/), in Griekenland, Methana. Buiten de schrijfgenootjes die ik vorig jaar al leerde kennen in Italië, gaat deze keer Jolanda ook mee. Yvonne gaat last minute niet meer mee, dat vind ik enorm spijtig. Maar goed, een gezellig groepje, ik weer als enige Vlaming tussen allemaal Hollanders. Het woordje ‘amai’ en ‘sebiet’ voegen ze na deze week toe aan hun woordenboek.

Het wordt een bewogen week, want er staat wel een en ander te gebeuren. Ik ben moe en wat overwerkt, en word de eerste nacht ziek. ik voel dat ik het best rustig aan doe, en vind wel wat rust in de verschillende gezellige schrijfhoekjes die deze woning en tuin heeft. In tegenstelling tot vorig jaar zitten we niet in studio’s, maar delen we een huis met vijf kamers en twee badkamers. Dat is voor mij wel even wennen; toiletten delen blijkt niet altijd zo evident. En, je hoort alles in dit huis, als er ’s nachts iemand uit moet, hoor ik het gekraak van de trap. Aan de locatie zal het anders niet liggen, we zitten hier in the middle of nowhere, met een prachtig uitzicht op de Ionische Zee. Zoals gezegd, overal gezellige hoekjes en plaatsjes om inspiratie te laten vloeien en tot mooie teksten en gedichten te komen. Het is volpension, dus ’s morgens, ’s middags en ’s avonds staat er vers Grieks eten op de menu, allemaal vegetarisch. Lekker. De zee is nog zalig van temperatuur, kortom, oktober is een goede maand om naar Griekenland af te zakken.

De dagen beginnen met yoga of Qigong, dan ontbijt, eventueel een plons in de zee tussendoor, en dan wat schrijven en schrijfopdrachten, soms aan de hand van wat theorie. We lezen om beurten voor uit eigen werk, soms is dit emotioneel, soms hilarisch. Het gaat alle kanten uit. Dat is en blijft toch wel speciaal om met een groep vrouwen samen te zijn, ook al ken je elkaar niet. Je gaat zo vertrouwelijk met elkaar om, dat het lijkt of je kent elkaar al jaar en dag. En dit heeft zijn effect. Als ik op dag vier nieuws krijg van het thuisfront waardoor ik de grond onder mijn voeten voel wegzakken, zijn mijn schrijfgenootjes er om me fysiek en mentaal op te vangen. Dit kon ik niet alleen dragen.

Ik weet niet meer precies hoe ik de dagen doorkom, maar ik ben blij als het zondag is en Kristof afzakt naar Griekenland om nog twee weken rond te toeren op Peloponnesos en samen te genieten van de Griekse cultuur en gastronomie. Maar dat ik een verhaal heb dat de moeite waard is om binnenkort de wereld in te gooien, is een feit. En het storyboard voor een eerste roman ligt ook klaar.

Verhalen hangen in de lucht, zegt Bettina, ze wachten gewoon tot iemand ze vangt. Ik heb in deze week een verhaal gevangen van formaat. Bijna onmogelijk om te verzinnen. Het verhaal heeft mij gevonden. Nu is het aan mij om hier iets mee te doen. Maar voor nu, bedankt aan mijn schrijfgenootjes om er zo actief voor mij te zijn deze week. Ik had dit niet zonder jullie gekund.

Vardo

In Vardo is het al donker als we aanmeren, dus we kunnen enkel de Vardohus-vesting langs de buitenkant bezoeken. Wij lopen eens door de straten van het dorp, want aan kanonnen heb ik persoonlijk minder. Blijkbaar de enige vesting ter wereld die op 250 jaar tijd nooit een schot heeft gelost, behalve dan de vreugdesalvo’s om de zonneschijf te begroeten na een lange donkere wintertijd. Ik las in de gids dat hier ook de oudste boom van Noorwegen staat, een lijsterbes, deze periode van het jaar voorzichtig ingepakt om te overwinteren. Ik zal nog eens moeten terugkomen als het licht is, want ik heb hem niet gevonden. En dan terug naar de boot, om ’s avonds vanop het dek te speuren naar Noorderlicht. De volgende avond zal de verlossende melding komen van de crew dat het Noorderlicht zich eindelijk laat zien.

Hammerfest

Het is zondag als we aanmeren in Hammerfest, dus van de traditionele activiteit hier, shoppen, komt niet veel terecht. Ook de Ijsberenclub die hier gevestigd is, is dicht. Veel ohs en ahs bij de bezoekers. En die ijsberen? Die hebben we (gelukkig) ook niet in levende lijve gezien. We nemen hier afscheid van onze favoriete ober, die zijn stek hier heeft; die mag gaan genieten van zijn 22 dagen vrij.

De Vesteralen

Nog een excursie om naar uit te kijken. We bezoeken vandaag de Vesteralen per bus en met een ferry. Eerst komen we in Harstad, waar we een dienst bijwonen in de Trondenes Kerk, en het museum bezoeken. Ondanks het weer (het sneeuwt!) is het hier prachtig rijden. De omgeving is prachtig. We bezoeken The Blue City, beter gekend als Sortland. Vele mensen hier schilderen hun huizen blauw, ze zijn ondertussen hun naam waardig. Later op de dag trakteert de kapitein ons nog met een bezoek aan de Trollfjorden. Deze fjord is 2km lang, en maar 100m breed, het schip past er maar net tussen. En dat heen en terug, want de fjord loopt dood. Hier verdient volgens mij een kapitein zijn strepen, door het toch wel grote transportschip gedraaid te krijgen.

De Poolcirkel – deel 2 & Bronnoysund

En dan verlaten we het land van de Middernachtzon en de Poolnacht, en reizen terug de Poolcirkel onderdoor. Natuurlijk opnieuw met champagne, het blijft een magisch moment, en het is net mijn verjaardag, dus, schol, happy birthday to me, ik kan me geen betere plek bedenken om vandaag te zijn. Met de belofte dat ik nog terugkom, ik heb nog lang niet genoeg van dit land van lichtschakeringen, het land van de clair-obscur…

We stoppen nog in Bronnoysund vandaag, en krijgen een totaal onverwacht concert van Makalaus in de lokale kerk. Mooi om zien, hoe wij als toeristen van de Hurtigruten met crew de kerk volledig vullen, en een glimlach toveren op de enthousiaste muzikanten van Makalause Scouts. Ontroerend mooi.

(lees hier meer over Makalause: Makalaus Droom – KFUK-KFUM Global (kfuk-kfum-global.no)

Een dagje op zee vullen we in met thee drinken, afwisselend buiten op het overdekt dek, als lekker warm binnen in een gezellige zetel, en wat lezen en foto’s trekken van het steeds prachtige decor. Een praatje links of rechts, maar voor de rest hangt hier zo’n ongedwongen sfeer dat het gewoon zalig genieten is. Dus, veel sneller dan nodig zijn we terug in Bergen, al is het een leuk weerzien met mijn favoriete stad.

Terugkeer naar Bergen

En dan komt er plotseling nog een verrassing uit de bus, onze vlucht wijzigt weer, dus we hebben opnieuw een extra dag in Bergen. Dat nieuws komt als geroepen, want ik wil nog niet terug naar huis. We genieten intens van de stad, ondanks de grijze wolken.

Ik kende hem niet toen ik vertrok. Maar uiteindelijk is het eiland niet zo groot, dus als je een auto huurt en begint rond te toeren, duurt het niet lang of je komt wel iets van hem tegen. Laten we dus wat meer over de man en zijn thuisland te weten komen. Welkom in Lanzarote.

Een eiland dat dor en droog is, door de vele vulkanen die serieus huisgehouden hebben. Er is geen dier te bespeuren. En net daar is de ‘Vallei van de Duizend Palmbomen’, ja, het huis van onze kunstenaar blijkt. Een combinatie van architectuur, schilderkunst en beeldhouwen. Hij wordt als bouwadviseur een beetje de baas van het land, zet zijn stempel op verschillende manieren neer. Zo is bijna geen gebouw hoger dan vier verdiepingen. Op de vele ronde punten vind je werken van hem terug. En hij ontwierp verschillende te bezoeken sites waar kunst met natuur verbonden is. Want daar gaat het hem allemaal over, Lanzarote in zijn eenvoud en natuurlijkheid behouden, en niet laten overspoelen door massatoerisme. Eerbied voor de natuur hebben. Heel Lanzarote is een kunstwerk op zich.

Er is een foundation opgericht in zijn vorige woning, gebouwd op een lavastroom. De natuur kan niet letterlijker in je woning binnenstromen. Hij woonde prachtig, dat moet gezegd. Volgens de foto’s en informatie een echte levensgenieter. Hij inspireert me.

We bezoeken meerdere trekpleisters op het eiland, en meestal heeft het wel iets met hem te maken. Zo ontwierp hij het restaurant in het Nationaal Park Timanfaya, waar je met een bus tussen de kraters van de vulkanen rijdt en ontdekt welke warme kracht de aarde daar nog steeds heeft. Het meest noordelijke punt van het eiland heeft Mirador Del Rio met een prachtig (maar winderig) uitzicht op het eilandje La Graciosa, en ook een gebouw dat ontworpen is door, jawel, onze kunstenaar. Vergeet de grotten niet, Jameos Del Agua, een extra rustgevende plek, en tevens een prachtig verwerkt decor.

Je zou daarbij vergeten dat er nog andere pareltjes geschiedenis geschreven hebben op Lanzarote, zoals José Saramago. Deze Portugese schrijver woonde en schreef de laatste jaren van zijn leven op het eiland, en zijn huis dat je mits reservatie en met een gids kan bezoeken, is zo de moeite. Er staat misschien wel de enige olijfboom die je op dit eiland kan vinden. Maar buiten dat, zijn bibliotheek is zo indrukwekkend! En, hij woonde al in Lanzarote toen hij de Nobelprijs in ontvangst mocht nemen, dus voor de locals hij is echt wel ‘one of the guys’.

En dat het noodlot soms toeslaat; twee weken voor deze twee briljante heren elkaar kunnen ontmoeten, komt César Manrique om het leven bij een auto-ongeluk. We zullen nooit weten wat had kunnen ontstaan als ze die geplande babbel wel hadden gehad. Zo jammer.

Dit maakt Lanzarote de moeite om eens te bezoeken: het mooie zomerweer als het bij ons nog winter is, lekkere tapas aan zee, en dan de hoeveelheid cultuur die je kan opsnuiven op dit kleine eilandje van de Canarische Eilanden. Zonder dat we allemaal tegelijk gaan dan; dat zou César Manrique niet gewild hebben. Amen.

Op het to do lijstje: zeker een badhuis, daar is de stad immers voor bekend; een museum, nog te kiezen het welke, een boottochtje op de Donau en lekker eten en drinken. We hebben een midweek om het allemaal af te vinken, dat moet lukken! En ok, niet alles is gelopen zoals gepland, maar dat we ons geamuseerd hebben en de slappe lach hebben gehad? Hell yeah!

De vlucht en transfer verlopen prima. Buiten de extra administratieve rompslomp op voorhand, komen we zonder problemen in de hoofdstad en tevens grootste stad van Hongarije aan. Efkes inchecken, en dan op zoek naar een leuk eettentje. Gelukkig voor Maya hadden we net op tijd door dat deze wachtrij voor een fusion restaurant was, en niet voor het naastgelegen burgerrestaurant, anders had ze mee Grilled Eggplant kunnen eten. De burgerzaak bleek dan nog dicht te zijn ook. Het iets verder gelegen restaurant ‘Pizza & Wine’ biedt de oplossing.

De kerstversiering hangt er nog, en dat maakt Pest extra gezellig. Het is, voor een stadscentrum, rustig, dus we kuieren lekker rond, ontdekken waarom de stad ook ‘Parijs van het oosten’ genoemd wordt, en we zien Budapest Eye. En ja, een bezoekje aan het Hard Rock Café mag niet ontbreken. Krijgt Maya toch nog haar burger.

Een stad kan je zo leuk ontdekken via de Hop-on-Hop-off bus. Je krijgt op korte tijd een zicht op waar de bezienswaardigheden zich bevinden en je kan overal op- en afstappen. De ticketjes hiervoor, en ook die voor Thermen Széchenyi Baths, kunnen we kopen aan de receptie van ons hotel, Soho Boutique. Met onze bikini in de rugzak richting City Park. Ik wil vooral op zoek naar het standbeeld van The Unknown Chronicler met de naam Anonymus, dat ergens in dat park te vinden moet zijn. De legende zegt dat als je zijn pen aanraakt, je ook de vaardigheden van schrijven en inspiratie krijgt. Ik weet al niet meer waar ik het gelezen heb, maar blijkbaar heeft Rowling de pen ook aangeraakt, de rest is geschiedenis. Op zoek naar het beeld dus!

Maar eerst, het badhuis! Die Széchenyi Baths zijn de grootste, met 3 buiten- en 15 binnenzwembaden, met allemaal andere temperaturen. De baden zouden medicinaal zijn, met vooral veel mineralen en geen of een minimum aan chloor, en dus kunnen ze dienen tegen allerlei kwaaltjes. En al ben ik echt voor sauna en bubbelbaden, dit is geen plek voor mij. Het is er druk, ik vind het er niet proper, en sommige koppeltjes zitten echt wel dicht op elkaar. We zoeken dus een plekje in een van de 18 baden, maar vriezen ondertussen uit ons vel. En uiteraard, het bad met het minste volk is dan ook maar 20°C. Rap erin en eruit dan maar. Hilarisch wel!

Het ticket voor de Hop-on-Hop-off bus bevat ook een cruise op de rivier tussen Pest en Boeda. Een stad zien vanop het water geeft toch altijd wat een andere dimensie. En ja, het parlement laat zich prachtig zien op de oever van de Donau. Boedapest is ook bekend voor zijn grote markhallen, de grootste is Nagycsamok. Beneden veel kraampjes met vis, vlees, groenten en de typische paprikapoeders, en boven meer de toeristische kraampjes met vooral veel matroesjkas en tafellakens.

Een museum moeten we nog doen! We stappen het Hungarian National Museum binnen, met het idee dat we het Hongaars Natuurhistorisch Museum bezoeken. Meestal werkt Google Maps goed, maar soms zet het je dus wel op het verkeerde been. Geen dino’s dus, wel de geschiedenis van Hongarije. Hilarisch momentje opnieuw.

Als afsluiter van onze trip bezoeken we nog de bekende cakeshop, Gerbeaud. Wow! Precies High Tea in een prachtig decor. De zon doet de rest, we nemen met prachtig winterweer afscheid van deze stad.  

We hadden anders iets meer tropisch in gedachten. De Europese kaart kleurde terug groen voor de eerste keer, dus we boekten een trip in Europa, maar wel overzee. Martinique. Een fly & drive. We vonden onszelf erg creatief, we zouden reizen in Europa, maar toch naar de Caraïben kunnen. Tja. Tegen we kunnen vertrekken zegt de luchtvaartmaatschappij het zelf af, donkerrood kleurt het gebied, en toeristen zijn niet langer welkom. Het pakket blijft staan voor een andere keer. Maar wij willen met vakantie, deze keer willen we niet wachten op postcoronatijd. Het wordt Oostenrijk, met de auto, en met Reynaert.

Na wat tips van mijn lieve vriendinnen (tevens Oostenrijkkenners) kiezen we een hondvriendelijk hotel. Wandelen en nadien beentjes onder de tafel, dat lijkt ons wel iets. Landhof Irschen voldoet aan alle voorwaarden. Een tussenstop in München breekt de heenreis in twee. Gelukkig, want het is een stevige trip.

En we hebben al snel een routine. ’s Morgens eerst Reynaert eten geven en efkes buitenlaten, en dan is er koffie! De eerste dagen verkennen we kruiden- en bloemendorp Irschen en omgeving, nadien pakken we de auto meer de bergen in om van daaruit een wandeling te starten. De routes zijn wel efkes wennen. Niks is hier plat, alleen omhoog om later weer naar beneden te gaan, of andersom. En dat zowel te voet, maar ook met de auto. Soms hebben we padjes die precies enkel voor 4X4 voertuigen zijn voorbestemd, en onder die categorie valt onze auto niet. Onze GPS vraagt of we zeker zijn dat we de routebegeleiding willen starten, met een icoontje bij waarbij een auto de ravijn in stort. Slik. Maar goed, we komen overal, en nergens. Prachtig is het hier. Wat een uitzichten!

Wat ons een beetje tegenzit, is de taal. We kunnen geen van beide echt goed Duits, en de Oostenrijkers kunnen niets anders. Het zou een tiktok filmpje waard zijn om ons te zien vertellen met handen en voeten (en mét geluid) dat we tijdens een wandeling voorbij loslopende paarden moesten, die met 5 naast elkaar de doorgang blokkeerden. Wat was paard nu weer in het Duits? We leren dat het soms helpt om gewoon ons Antwerps dialect te gebruiken, daar komen we al een hele stap mee vooruit.

Elke dag de bergen in, om ons nadien culinair te laten verwennen, al dan niet na een (ijskoude) plons in de zwemvijver aan ons hotel om af te koelen van de inspanningen. Na twee weken zon wordt het hier bewolkt. Tijd om naar huis te gaan. Een lange rit terug, met een tussenstop in Frankfurt deze keer. Ik moet het toegeven, de bergen hebben iets mystiek. Misschien toch eens op wintervakantie gaan?

We zijn februari 2020.

Ik had me, na een tip van een lieve vriendin, ingeschreven voor een schrijfweek. Ik wil al lang een boek schrijven en kom er thuis precies niet toe. Ideeën genoeg, maar de structuur ontbreekt me om eraan te beginnen. Dan roepen we toch hulp in! En jawel, in mei nog hetzelfde jaar zou ik afreizen naar Epidavros, en daar een aantal andere mensen ontmoeten die me zeker zouden kunnen helpen met mijn project.

Mijn plan was duidelijk. De schrijfdocente Bettina Drion gaat mee, met toch al een aantal romans op haar palmares, zij gaat me tips & tricks geven om dit ooit tot een goed einde te brengen. Ik weet ook wel dat ik een boek niet op één week schrijf, dus ik hou de eerste twee maanden van volgend jaar vrij voor de afwerking. Dat doe ik, na overleg met het thuisfront, dichter bij huis, in de Ardennen. Ik regel alvast het verblijf. Dromen worden waar.

Wisten we veel dat Corona hier een hele grote stok zou tussensteken. Want mei blijkt ineens niet haalbaar. Juni ook niet. Een tweede lockdown die ook de planning van het najaar bepaalt. Er wordt niet gevlogen, zo simpel is het. Het virus hakt er zo hard in, dat ook mijn plannen voor de Ardennen teruggeschroefd worden van 2 maanden naar 3 weken (Mijn persoonlijke quarantaine). Daar gaat mijn plan.

Dat mensen niet stilzitten tijdens zo’n crisis en dat het ook opportuniteiten met zich meebrengt, bewijzen Celeste en Anja. Een jaar na inschrijving krijg ik een eerste voorzichtige mail waarin ze polsen of Italië ook goed is als retraite plaats. Ze koesteren al langer de droom om een eigen plek te hebben, en vinden hun stek in San Severino. Ver weg van Griekenland. Maar ver genoeg van huis ook, dus wat maakt het mij uit, eerlijk, als ik maar kan vliegen naar een mooie inspirerende plaats. De bijgevoegde foto’s in hun mail spreken boekdelen. Griekenland komt wel een andere keer.

Het is nog even bang afwachten, maar in augustus is het dan eindelijk zo ver. 1,5 jaar na inschrijving vertrek ik, blijkbaar met 4 anderen uit Nederland, ergens naar het midden van de laars. Het thuisfront ondergaat jaloers hoe ik enthousiast wat zomerspullen (inclusief bikini) in mijn koffer gooi.

Bettina, onze schrijfcoach, herken ik al op de luchthaven in Rotterdam. Ze stapt net weg van check-in als ik er toe kom. De anderen, Gerda, Yvonne en Britta, ontmoet ik later aan de gate. Allemaal minstens 15 jaar ouder dan mij, maar de sfeer zit direct goed, en ook tijdens de week zal blijken wat een hechte groep we zijn, een steun en toeverlaat voor elkaar. Een warme ontvangst door Celeste en Anja in San Severino. (meer over hun activiteiten en exacte locatie: https://artisagreece.org/nl/onze-nieuwe-plek-in-italie/) De week verloopt ontspannen tussen de hoofdpersonages, een stiltewandeling, voorleesavonden, perspectieven, een individueel consult en verhaallijnen door. Met ’s morgens yoga om de dag goed te starten, de dagelijkse regelmatige afkoelmomenten in het zwembad en de creatieve vegetarische schotels van Celeste vliegt de schrijfweek voorbij. Het is een luxe retraite! Doe daar nog een bezoekje aan Tolentino en Porto Recanati bij, en deze schrijfweek kan niet meer stuk.

Met mijn storyboard op zak, en brokje 1 geschreven, nagelezen en herwerkt te hebben, ga ik met een voldaan gevoel naar huis. De kop is eraf.