Joepie! Ik ben een blogger!

Tot daar. Ik ben al zo lang bezig om alle verschillende sites rond bloggen te bekijken dat mijn koudwatervrees alleen maar groter wordt. De moed zakt me in de schoenen en er staan tranen in mijn ogen. Want er zit nu echt niets anders meer op dan te beginnen schrijven… en dat durf ik precies niet.
Alle voorbereidingen zijn anders getroffen. Waar ga ik schrijven? Ik heb bij de uitverkoop van de meubels van het oud justitiepaleis in Antwerpen een parel van een bureau op de kop kunnen tikken (alé, als ik het bod hoorde dat ‘net’ onder mijn bod lag, heb ik toch ruim teveel betaald): een bureau uit de jaren 1850 met groen leer bovenaan, en het hout zelf is kerselaar, niet meer te vinden blijkbaar! Soit, je hoort me niet zagen, want het is een magisch bureau met een verhaal.
Via via hoorde ik over Jean. Die heeft vroeger nog in het justitiepaleis gewerkt. Hij kan me helpen met mijn nieuwe toekomstige rol als syndicus van ons blokje (waarover later ooit wel meer), dus we spreken eens af. En wat blijkt? 90% zeker dat de bureau ooit nog van hem geweest is. Want ja, er zit een schuif in het midden! Je kan met twee personen aan de bureau zitten, zo over mekaar, maar als je dat niet moet, zoals Jean, en zoals ik, kan je de achterkant gebruiken als barkast. Daar staat de whisky. Goed om weten!

Ik schrijf dus niet aan die ‘magische poepchique bureau met een verhaal’ maar wel aan mijn ander tafeltje. Een rond. Een afdankertje van mijn zus toen zij verhuisde en koos voor een grotere eettafel en ik dat kleine ronde tafeltje ‘tijdelijk’ ging gebruiken. Dat tijdelijk is dus ondertussen definitief. Zelfs voor mijn eerste blog. En dat terwijl die mooie bureau in de ruimte naast mij stof aan het pakken is. (en vlokken haar, van mijn bordercollie Reynaert alias vos)

Die ‘mega super bureau die niet meer te vinden is’ ging anders voor de nodige inspiratie zorgen. Al weet ik wel over wat ik allemaal mijn mening wil delen! Ik ben een globetrotter, dus heb al wel wat reisdagboeken in mijn kast staan voor reisblogs. Ik ben ook een eeuwige student, levenslang op weg naar die master levenslooppsychologie. Ik ben moeder van een 18-jarige dochter en heb een uitgesproken mening over ouderschap, ik ben freelancer en vrijwilliger, en, ik wil eigenlijk wat dingen vertellen over wat taboe onderwerpen. Just things in life. Daarnaast heb ik al wel wat ideeën om een boek te schrijven! Dat terwijl er amper een letter op papier staat. Maar dus, conclusie, wat ik wil schrijven, zit al wel in mijn hoofd.
Nu ik dit neerschrijf, vraag ik me eigenlijk af of ik ooit wel op publiceren ga durven klikken. Zo was het met mijn website ook Quest For Life ; ik had die achter de schermen al gemaakt, en durfde die maar niet online zetten. Tot iemand me er vriendelijk op wees dat mijn site niet ineens door 100 man gelezen zou worden. Neen, mijn site verdwijnt tussen de (honderd)duizenden anderen. Ik heb nu na 3 jaar nog altijd maar 100 likes op mijn facebookpagina (hoera, ondertussen toch al 100!) dus no stress. Zo’n vaart zal het wel niet lopen (al wil ik dat wel).
Genoeg geklaag! Ik probeer anderen te stimuleren om iets nieuws te proberen in 2018, dus dan geef ik graag het goede voorbeeld. Ik begin dus met bloggen en januari lijkt me de ideale maand om mijn eerste blog online te zetten. Ondertussen kijkt Reynaert me zielig aan, hij wil naar buiten. Hij wint, let’s go out! 😊
Dit is Reynaert: