Ik las eerst zijn meest recente roman De hemel verslinden, terwijl deze al veel langer op mijn lijstje stond. Ik kon het dan ook niet langer laten om zijn debuut te kopen en te lezen: ‘de eenzaamheid van de priemgetallen’.
Een boek kopen en ineens lezen, dat is zoals een van die spreuken, hoe leuk het zou zijn om, als je een boek koopt, ineens de tijd kan kopen om het te lezen. Dat heb ik voor dit boek gedaan, al moet ik zeggen dat het me meestal niet lukt. Of toch niet in één keer. Ik kan een boek, als het mij bijt, ineens uitlezen (heb ik meerdere keren met de boeken van Nicci French gehad vb Iemand die je moet kennen) en dus ook nu met deze.
De schrijver is een krak in het omschrijven van personages en de gevoeligheden in hun communicatie. Wat wordt gezegd, maar ook vooral wat niet wordt gezegd, maar soms wel gesuggereerd. Of misschien zijn dat mijn eigen gedachten. En dan denk ik gelijk, wow, als je dat als schrijver kan, hoe knap is dat! Dat wil ik ook kunnen!
Over wat het boek gaat? over Alice en Mattia, die elks geconfronteerd met hun eigen schaduwkantjes elkaar leren kennen op de middelbare school. Alice komt eerder in haar kinderjaren ten val tijdens een skiklas, en Mattia laat, op weg naar een verjaardagsfeestje, zijn tweelingzusje achter op een bank in het park. Bij terugkomst is ze verdwenen. De vriendschap die tussen Alice en Mattia ontstaat is uitzonderlijk. Een onuitgesproken verbinding hangt tussen hen in, en wat er verder gebeurt hangt af van wat uitgesproken of niet uitgesproken wordt. Bij het omslaan van de laatste pagina blijf je, net als bij het vorige boek, nog even muisstil zitten om terug op adem te komen.
Als ik het echt een volgorde moet geven, vind ik zijn laatste boek beter, maar laat ons niet kleinzerig doen, dit is een goede auteur. Op naar zijn volgende boeken!
The Kameleon Trail 